Megalopolis

Σκηνοθεσία:Francis Ford Coppola

Παίζουν: Adam Driver, Giancarlo Esposito, Aubrey Plaza

Ο Coppola μαζί με τους Scorsese και Spielberg είναι οι σημαντικότεροι σκηνοθέτες εν ζωή. Όμως, σε αντίθεση με τους δύο φίλους και συνοδοιπόρους του, που παραμένουν ακμαίοι και δημιουργικοί, ο Coppola ό,τι είχε να πει το είπε κινηματογραφικά. Η τελευταία μεγάλη ταινία του είναι το Dracula (1992), η τελευταία καλή το Rainmaker (1997).  Τα τρία φιλμ που ακολούθησαν είναι απλές υποσημειώσεις στη φιλμογραφία του.

Το Megalopolis ήταν έργο ζωής, ένα magnum opus που προσπαθούσε να γυρίσει από τις αρχές 80. Για να τα καταφέρει, χρηματοδότησε ο ίδιος την παραγωγή. Άξιζε λοιπόν η αναμονή σχεδόν 40 ετών; Κατηγορηματικά όχι.

Τι εστί Megalopolis; Ο πυρήνας της πλοκής βασίζεται στην πραγματική ιστορία του Ρωμαίου συγκλητικού Κατιλίνα. Ο πυρήνας ντύνεται με αρκετά στρώματα επιρροών και ιδεών, για να καταλήξει σ’ένα παλίμψηστο αναφορών, τόσο πυκνογραμμένο που μοιάζει με μουτζούρα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η έλλειψη συνοχής. Το φιλμ είναι ένα χάος, σε όλους τους τομείς. Λες και οι σκηνές ράφτηκαν τυχαία μεταξύ τους. Σκηνές που στο σύνολο τους, είναι κακές.

Στα 138 λεπτά διάρκειας (που μοιάζουν εβδομάδα…) υπάρχουν ψήγματα της μεγαλοφυίας του σκηνοθέτη. Δυστυχώς, είναι πολύ λίγα για να σώσουν κάτι. Η σκηνοθεσία δεν μπορεί ν’αποφασίσει τι ακριβώς θέλει να κάνει, πως και προς τα που να οδηγήσει την αφήγηση. Φωτογραφικά, υπάρχουν όμορφα πλάνα, σκόρπια σε κάθε σκηνή. Το σενάριο είναι τόσο κακογραμμένο, που θυμίζει περισσότερο προσχέδιο.

Κάκιστοι διάλογοι, κενολογίες γεμάτες στόμφο. Χαρακτήρες καρικατούρες, που το ταλέντο του καστ παλεύει να τις κάνει υποφερτές. Υποκριτικά, ξεχωρίζει με διαφορά η Plaza, που πιθανόν να κατάλαβε το ναυάγιο που ερχόταν, και είναι απολαυστικά camp, παίζοντας πάνω στα όρια μεταξύ παρωδίας και μαύρης κωμωδίας. Ο Driver πρέπει να χαλαρώσει και να κάνει καλύτερες επιλογές σεναρίων, γιατί τα τελευταία χρόνια, χαραμίζει το ταλέντο του σε μέτριες και πραγματικά κακές ταινίες, όπως το White Noise και το Megalopolis.

Συνοπτικά, το Megalopolis είναι ένα μανιφέστο. Που θα ήταν καλύτερα να έμενε στο χαρτί. Ο Coppola στην προσπάθεια του να πει τόσα πολλά, δε λέει τίποτα.

Το μπερδεμένο κουβάρι των ιδεών έγινε ένα ακόμη πιο μπερδεμένο, ασυνδέτο και ανυπόφορα φλύαρο φιλμ που θα ξεχαστεί γρήγορα. Δε γίνεται να μην θαυμάσεις το γεγονός, πως ο Coppola σ’ αυτήν την ηλικία, αποφάσισε να ρισκάρει τόσο πολύ. Δεν έχει ν’αποδείξει τίποτα και σε κανέναν, τ’ όνομα του είναι ήδη στο κινηματογραφικό πάνθεον εδώ και δεκαετίες. Παρ' όλα αυτά, είναι το μόνο που μπορείς να θαυμάσεις στο Megalopolis.

Από 28 Νοεμβρίου στους κινηματογράφους

Κώστας Ντούμας