Materialists

Σκηνοθεσία: Celine Song

Παίζουν: Dakota Johnson, Chris Evans, Pedro Pascal

Η δεύτερη ταινία της Song είναι καλύτερη από το ντεμπούτο της, όμως είναι ανυπόφορα άνιση και μέτρια.

Το Past Lives του 2023 ήταν μια κλασική περίπτωση φιλμ που λάτρεψαν οι κριτικοί, ενώ ένα μεγάλο μέρος του κοινού απορούσε γιατί χαράμισε 106 λεπτά από τη ζωή του. Το Materialists διαφημίζεται ως ρομαντική κομεντί. Δεν είναι ρομαντική, και σίγουρα δεν είναι κομεντί.

Η Lucy εργάζεται ως matchmaker (προξενήτρα ελληνιστί) για μια μεγάλη εταιρεία στη Νέα Υόρκη. Έχει ταλέντο σε αυτό που κάνει, και βρίσκει πάντα αυτό που θέλουν οι πλούσιοι και απαιτητικοί πελάτες της. Η Lucy μεταφράζει τα πάντα σε αριθμούς, είναι ψυχρή υλίστρια, ψάχνει το απόλυτο πακέτο σ’ έναν άντρα. Μέχρι που θα τον συναντήσει, και θα βρεθεί ανάμεσα σ’ αυτόν και τον πρώην της.

Όπως και το Past lives, έτσι και το Materialists βασίζεται στις προσωπικές εμπειρίες της Song, η οποία εργάστηκε για ένα εξάμηνο ως matchmaker. Η μεγάλη αρετή της ταινίας είναι η φωτογραφία και εν μέρει το μοντάζ. Σε μια εποχή, που ακόμα και οι πιο απλές σκηνές διαλόγου, έχουν παραπάνω γωνίες λήψεις και cuts, τα λιτά κάδρα και η εστιασμένη αφήγηση δίνουν ανάσα στις σκηνές.

Τα καλά τελειώνουν εδώ. Η πρωταγωνίστρια είναι μια αχώνευτη gold digger. Τo φιλμ δεν έχει ίχνος ρομαντισμού, κι ας προσπάθησε η σκηνοθέτις να τον στριμώξει άτσαλα στο τέλος. Ούτε χιούμορ έχει, και είναι κρίμα, γιατί χαραμίζει το πρωταγωνιστικό τρίο σε μια άνευρη και άψυχη ιστορία. Αρκετές σκηνές σέρνονται, με επιτηδευμένους διαλόγους κακού θεατρικού. Δεν ξέρω τι ήθελε να πει η Song, αν το Materialists είναι μια αποδόμηση του είδους. Για ν’ αποδομήσεις κάτι, πρέπει να το γνωρίζεις καλά, και η Καναδή δημιουργός δεν το κάτεχει.

Κοιτάζει αφ’υψηλού τις ρομαντικές κομεντί, και το αποτέλεσμα είναι μια εξυπνακίστικη προσπάθεια, χωρίς κινηματογραφική γοητεία, πνιγμένη στον κυνισμό και τη φλυαρία. Οι καλές ροματικές κομεντί δεν παίρνουν στα σοβαρά τον εαυτό τους, και δεν παριστάνουν κάτι άλλο απ’ αυτό που είναι. Η Song δεν μπορεί ν’ αποφασίσει τι θέλει να πει, αν το φιλμ της είναι ένα κοινωνικό σχόλιο, μια σάτιρα.

Γιατί στα 2/3 της διάρκειας είναι ένα κακό θεατρικό έργο, που στο τέλος προσπαθεί να μεταμφιεστεί σε ρομαντική κομεντί. Και είναι κρίμα, γιατί η χημεία μεταξύ Johnson και Evans υπάρχει, και άξιζε μια καλύτερη ταινία.

Από 7 Αυγούστου στους κινηματογράφους

Κώστας Ντούμας

Δείτε επίσης: