Kiss Of The Spider Woman

Σκηνοθεσία: Bill Condon

Παίζουν: Diego Luna, Tonatiuh, Jennifer Lopez

Η δεύτερη κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Manuel Puig είναι πιο φαντασμαγορική από την πρώτη, χωρίς αυτό να την κάνει καλύτερη.

Το Φιλί της γυναίκας αράχνης μεταφέρθηκε πρώτη φορά στον κινηματογράφο το 1985 από τον Héctor Babenco. Ο Αργεντινοβραζιλιάνος σκηνοθέτης άλλαξε κάποια στοιχεία από τη σελίδα στην οθόνη. Η πλοκή εξελίσσεται από την Αργεντινή στη Βραζιλία, ενώ έκοψε και κάποια κομμάτια από τη δομή του βιβλίου.

Η φετινή ταινία είναι ουσιαστικά μεταφορά του ομότιτλου μιούζικαλ. Αρχές ’80, δικτατορία στην Αργεντινή. Δύο φυλακισμένοι σε ένα κελί, Ο Valentin, πολιτικός κρατούμενος και ο Molina, ομοφυλόφιλος καταδικασμένος για προσβολή της δημοσίας αιδούς. Ο δεύτερος προσπαθεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη του πρώτου και να του αποσπάσει πληροφορίες, για να πάρει χάρη από το διευθυντή των φυλακών.

Οι μεταφορές επιτυχημένων μιούζικαλς είναι δύσκολη υπόθεση. Ό,τι λειτουργεί στην σκηνή δε λειτουργεί πάντα και στην οθόνη. Το φιλμ του 1985 είχε δύο εξαιρετικές ερμηνείες, παρόλα αυτά, στη μεγαλύτερη διάρκεια του έμοιαζε με μαγνητοσκοπημένο θεατρικό έργο. Η εκδοχή του Condon είναι πιο κινηματογραφική, παίζοντας μεταξύ της πραγματικότητας και της φαντασίας, μέσα από τις αφηγήσεις του Molina.

Οι σκηνές μιούζικαλ είναι ευφάνταστες, καλογυρισμένες. Κι ενώ δίνουν καλύτερο ρυθμό στην ταινία, της αφαιρούν την ισορροπία και την τονική συνοχή. Ίσως, αν ο σκηνοθέτης έμενε πιο πιστός στο βιβλίο, το αποτέλεσμα να είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Στο μυθιστόρημα, ο Molina αφηγείται στον Valentin έξι ταινίες διαφορετικών ειδών. Στην ταινία του Babenco αυτό το εύρημα είχε σχεδόν αφαιρεθεί, ενώ ο Condon το χρησιμοποίησε διαφορετικά, ως βάση για τις μουσικοχορευτικές σκηνές.

Οι Luna και Tonatiuh είναι καλοί, ειδικά ο δεύτερος είναι αποκάλυψη, σ’ ένα ρόλο που εύκολα μπορεί να γίνει καρικατούρα. Είναι καλύτεροι από τους Julia και Hurt; Όχι, αν κάποιος είναι αυστηρός, όμως μιλάμε για διαφορετικού ύφους ταινίες. Η Lopez -η οποία κυνηγάει το Όσκαρ με λύσσα- είναι πειστική, σε τρεις ρόλους. Δεν ξέρω αν θα είναι υποψήφια για τα μεγάλα βραβεία, όμως η καλύτερη ερμηνεία της την τελευταία δεκαετία είναι στο Hustlers, όπου όντως αδικήθηκε.

Η εμμονή στις Η.Π.Α. να μετατρέπουν τα πάντα σε μιούζικαλ είναι κουραστική. Όταν δε, αυτές οι «διασκευές» μεταφέρονται στο σινεμά, απαιτείται πολύ ταλέντο και φαντασία ώστε το αποτέλεσμα να μην είναι κουραστικό και οριακά σαχλό. Το φιλμ του Condon, παρά τις αρετές του, είναι άνισο. Μπορεί η εκδοχή του 1985 να είναι πιο στεγνή και «δυσκίνητη», αλλά κερδίζει στα σημεία, ούσα δραματουργικά πιο στιβαρή και με υφολογική ομοιογένεια.

Από 23 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους.

Κώστας Ντούμας