Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΟΥ ΜΙΝΤΓΟΥΕΪ
Σκηνοθεσία: Roland Emmerich
Παίζουν: Ed Skrein, Patrick Wilson, Woody Harrelson
Η ταινία εξιστορεί τη Ναυμαχία του Μίντγουει ανάμεσα σε Αμερικανούς και Ιάπωνες, η οποία διήρκησε από τις 4 έως τις 7 Ιουνίου 1942, 6 μήνες μετά το Περλ Χάρμπορ. Θεωρείται από πολλούς σημείο καμπής στη μάχη για τον Ειρηνικό, όπου μέχρι εκείνο το χρονικό σημείο οι Ιάπωνες είχαν σαφέστατη υπεροχή.
Το έργο ξεκινάει την αφήγηση λίγο πριν τις κρίσιμες ημέρες της ναυμαχίας, με την αναδυόμενη νευρικότητα και των δύο πλευρών να διαφαίνεται από την αρχή και να διογκώνεται σταδιακά. Η κορύφωση προφανώς τοποθετείται στην τελευταία μέρα της μάχης και η δράση καταλήγει με τη νίκη των Αμερικανών, χωρίς να αναλυθούν οι περεταίρω επιπτώσεις της ναυμαχίας στην έκβαση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου γενικότερα.
Η κάμερα ουσιαστικά ασχολείται με τρεις χαρακτήρες. Με έναν αεροπόρο, με το ναύαρχο του αμερικανικού στόλου και με τον αρχηγό πληροφοριών του στρατού.
Ο βασικός πρωταγωνιστής (αεροπόρος) μένει στάσιμος και δεν έχει καμία εξέλιξη, όπως και όλοι οι άλλοι χαρακτήρες. Ένας καουμπόης που μασάει τσίχλα και το παίζει Ράμπο από την αρχή ως το τέλος του έργου. Θυμίζει κάτι ανάμεσα σε Χάρισον Φορντ στο Ιντιάνα Τζόουνς και Τομ Κρουζ στο Τόπγκαν. Και τον λένε Ντικ Μπεστ. Ντικ. Μπεστ.
Όταν ακούς πως το έργο που πας να δεις έχει να κάνει με τη Ναυμαχία του Μίντγουεϊ, φέρνεις στο μυαλό σου εικόνες από τη Δουνκέρκη του Νόλαν, ή από το στρατιώτη Ράιαν του Σπίλμπεργκ. Λοιπόν, τα πρώτα δέκα λεπτά νόμιζα πως έβλεπα κωμωδία τύπου Ιντιάνα Τζόουνς. Ο σεναριογράφος προσπαθούσε να ελαφρύνει το κλίμα για να κάνει αντίθεση με τους θανάτους που έπονται, χρησιμοποιώντας κακόγουστο χιούμορ, χωρίς κανένα ρυθμό και καμία κατεύθυνση. Οριακά φαινόταν η απορία στο βλέμμα των ηθοποιών καθώς έλεγαν τις ατάκες.
Στο επόμενο αφηγηματικό διάστημα ξεκινάνε κάποιες αερομαχίες, λέω: «εδώ είμαστε!» Μάλλον θέλει να δώσει βάρος στην εικόνα και στα εφέ. Οκ. Γιατί όχι? Μετά από λίγο αρχίζω να παρατηρώ τα εφέ και καταλαβαίνω ότι είναι της φτήνιας. Οι αερομαχίες θύμιζαν Στάρτρεκ και οι σφαίρες λέιζερ! Ακούς κι όλη την ώρα για το αεροπλανοφόρο το USS Έντερπράιζ που έχει το ίδιο όνομα με το διαστημόπλοιο του Σποκ και αρχίζεις και το χάνεις.
Τελικά αποφάσισα πως βλέπω ντοκιμαντέρ. Οι διάλογοι ήταν απλές παραθέσεις γεγονότων και πληροφοριών, οι χαρακτήρες δεν είχαν εξέλιξη, τα εφέ δε δημιουργούσαν ούτε δέος, ούτε ένταση και η πλοκή ήταν προβλέψιμη και από παιδί δημοτικού. Για παιδί δημοτικού ήταν δυστυχώς και ο τρόπος που παρουσιάζονταν και τα ιστορικά γεγονότα και κίνητρα. Ήταν λυπηρό.
Μην αναφερθώ καλύτερα στα τεράστια λογικά κενά της ταινίας. Βασικά θα το κάνω. Πέρα από το ότι μετά από κάποιες μάχες είχαμε Cut και μετά βλέπαμε τον αεροπόρο σπίτι του (!!!!) με τη γυναίκα του να του γκρινιάζει πως δουλεύει πολύ... Πέρα από αυτό, υπάρχει μια μαγική σκηνή: Μετά από μία αερομαχία στον Ειρηνικό Ωκεανό, βλέπουμε τον αεροπόρο μας -που πριν λίγο σκότωνε Ιάπωνες- σε μια δεξίωση να τσιμπαέι μπουφέ! Την ώρα λοιπόν που τσιμπάει με την οδοντογλυφίδα το ζαμπόν, έρχεται ο Αρχηγός Πληροφοριών του Στρατού των ΗΠΑ και τον ρωτάει αν νικήσανε στη μάχη χθες. Δηλαδή δεν ήξερε την έκβαση της μάχης που είναι η βασική δουλειά του και περίμενε τη δεξίωση για να ρωτήσει...τα συμπεράσματα δικά σας. Και σας λέω ένα από τα πάρα πολλά.
Γενικότερα η ταινία είναι μια προχειρότητα. Καμία ουσιαστική έρευνα για τους χαρακτήρες, οι οποίοι είναι και ιστορικά πρόσωπα. Δε φαίνεται να υπάρχει σαφές σκηνοθετικό όραμα, ενώ το μοντάζ πολλές φορές σε φέρνει σε αμηχανία. Οι χρόνοι των πλάνων μοιάζουν να είναι πολύ μικρότεροι από ότι θα έπρεπε. Οι ερμηνείες είναι άνευρες λες και είναι πρώτη ανάγνωση του κειμένου. Γενικότερα είναι μια μίμηση ταινίας, όχι ακριβώς ταινία. Κρίμα, γιατί στο τέλος ο σκηνοθέτης την αφιερώνει στα θύματα. Ο σεβασμός δε φάνηκε στη δουλειά του.
Κάπου πήρε το μάτι μου ότι ο παραγωγός του έργου αποφάσισε να γράψει και το σενάριο. Ιδού!
Νίκος Ασημακόπουλος
Δείτε επίσης:
