Furiosa: A Mad Max Saga
Σκηνοθεσία: George Miller
Παίζουν: Anya Taylor-Joy, Chris Hemsworth, Tom Burke
Το Χόλυγουντ τα τελευταία 15 χρόνια μηρυκάζει κάθε επιτυχία του. Μια βιομηχανία παραγωγής sequels, prequels, remakes, το ένα πιο άνοστο από το άλλο. Η πιο χαρακτηριστική εξαίρεση είναι οι δύο τελευταίες ταινίες Mad Max. Το 2014, το Fury Road μας έπιασε όλους στον ύπνο. Ο τότε 70χρόνος George Millerέστειλε κάθε σκηνοθέτη ταινιών δράσης πίσω στην πρώτη δημοτικού. Το Fury Road δεν ήταν ταινία δράσης, ήταν εμπειρία. Βγήκα από το σινεμά με τις αισθήσεις ισοπεδωμένες, τίναζα την άμμο από πάνω μου.
Σε πολλά διαδικτυακά polls, ψηφίστηκε η καλύτερη ταινία της δεκαετίας. Ακόμη και αν δεν συμφωνώ 100%, δεν μπορώ να διαφωνήσω. Ο Miller κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Η αρχική τριλογία (ειδικά οι δύο πρώτες ταινίες) πέρασαν στη συλλογική συνείδηση και στην pop culture ως το αρχέτυπο της δυστοπίας. Η έρημος της Αυστραλίας έγινε ο καμβάς για το μεταποκαλυπτικό τοπίο. Κι όμως, το Fury Road άφησε τα τρία πρώτα φιλμ έτη φωτός πίσω του. Όποια ανάγνωση κι αν κάνεις, η ταινία είναι αριστούργημα. Μια ανελέητη καταδίωξη 120 λεπτών, μια πανέξυπνη αλληγορία του καπιταλισμού.
Για να μη φλυαρώ άλλο, το 2014 ο Miller γύρισε το καλύτερο sequel όλων των εποχών. Φέτος, μας προσφέρει το καλύτερο prequel όλων των εποχών. Ο ιδιοφυής Αυστραλός ξέρει πως δεν είχε νόημα να προσπαθήσει να ξεπεράσει σε ένταση το Fury Road. Αυτή τη φορά έχουμε και πλοκή. Τo Furiosa είναι βραδυφλεγές. Στήνει πιο αργά τη σκακιέρα και τα κομμάτια της. Από τις πρώτες σκηνές, εκείνες της αμμοθύελλας, η ατμόσφαιρα σε καταπίνει. Η έρημος στον κόσμο του Mad Max κάνει το Dune να μοιάζει με τους Flintstones. Το sound design και το επιβλητικό sound track ντύνουν εξαιρετικά τις εικόνες. Είναι αδύνατον, να μην σταθώ σε μικρές λεπτόμερειες, όπως το πλάνο με το κλαδί, που δείχνει πολύ έξυπνα το πέρασμα του χρόνου.
Το art direction, τα κοστούμια, και γενικά όλα τα πρακτικά εφέ κόβουν την ανάσα. Αν και το φιλμ έχει πολύ περισσότερο CGI σε σχέση με το Fury Road, δεν ξενίζει, αντιθέτως, δίνει ακόμα μεγαλύτερος βάθος και ποικιλομορφία στο δυστοπικό μέλλον. Οι σκηνές δράσης είναι ήδη στο πάνθεον του είδους. Ερμηνευτικά, η Joy είναι εξαιρετική. Με ελάχιστες ατάκες, και σε πολλές σκηνές με μοναδικό ερμηνευτικό εργαλείο το βλέμμα της, καταφέρνει να περάσει στον θεατή, όλη την απόγνωση και το θυμό του χαρακτήρα της.
Δεν μπορώ ν’αποφασίσω αν είναι καλύτερη από τη Theron, αλλά σίγουρα είναι το ίδιο πειστική, και αυτό ήταν άθλος υποκριτικά.
Μοναδική παραφωνία ο Hemsworth. Δεν είναι κακός, σίγουρα η καλύτερη ερμηνεία του μετά το Rush. Ίσως ένας άλλος ηθοποιός να έδινε κάτι περισσότερο στον προβοκατόρικο χαρακτήρα του. Οι δεύτεροι χαρακτήρες είναι ένας κι ένας, μια dream team βγαλμένη από εφιάλτη.
Σημειολογικά, το Furiosa είναι ένα κέντημα. Χρειάζομαι άλλο ένα κείμενο για ν’απαριθμήσω τις αναφορές. Τι να πρωτοπω; Στο πρώτο πλάνο που εμφανίζεται ο χαρακτήρας του Hemsworth, ότι μοιάζει με τον Ιησού; Τη μάχη λευκών και κόκκινων για την εξουσία; Τους κακούς κόκκινους που ελέγχουν τα καύσιμα; Το Δούρειο Ίππο; Τη δαιμονική καρικατούρα του Τσώρτσιλ; Το πλάνο με το σκύλο, αναφορά στο Yojimbo του Kurosawa; Τη φυγή από τον Κήπο της Εδέμ, που ξεκινάει με ένα φρούτο; Εν κατακλείδι, το Furiosa είναι καλύτερο σχόλιο στον καπιταλισμό, από όλα τα θλιβερά Τρίγωνα της Θλίψης αυτού του κόσμου. Από τις ελάχιστες ταινίες, που η διάρκεια της δικαιολογείται απόλυτα, δεν υπάρχει ούτε ένα περιττό πλάνο.
Δύσκολα να βγει καλύτερη ταινία δράσης φέτος.
Από 30 Μαΐου στους κινηματογράφους
Κώστας Ντούμας
Διαβάστε επίσης:
