Final Destination Bloodlines

Σκηνοθεσία: Zach Lipovsky και Adam Stein

Παίζουν: Kaitlyn Santa Juana, Teo Briones, Richard Harmon                                                 

Η πλημμυρίδα των ανέμπνευστων αρπαχτών ξέβρασε άλλο ένα ανούσιο sequel στις αίθουσες. Αυτήν την εβδομάδα έχει σειρά η έκτη ταινία του franchise Final Destination ή Βλέπω το θάνατο σου ελληνιστί.

Όποιος είδε τα προηγούμενα, έστω ένα από αυτά, ξέρει τι θα δει. Ένα εύρημα, που αρχικά προοριζόταν για επεισόδιο των X-Files, έγινε μεγάλου μήκους. Η ανθυποπλοκή που χτίστηκε πάνω στο εύρημα, είναι απλά η αφορμή για να δει κάποιος, όλο και πιο εξωφρενικούς και αιματηρούς θανάτους. Το κοινό εκτίμησε την απλότητα, όλες οι συνέχειες έκαναν καλές εισπράξεις, κι έτσι φτάσαμε στο πέμπτο sequel…

Το οποίο τι προσφέρει; Μια από τα ίδια. Μια flat διεκπεραιωτική σκηνοθεσία ακόμη και για το είδος. Φτηνιάρικα CGI, χάρτινες ερμηνείες, ακόμη και η διάρκεια -110 λεπτά- είναι αδικαιόλογητη, όταν καμιά από τις προηγούμενες ταινίες της σειράς δεν ξεπέρασε τα 90 λεπτά. Το σασπένς χτίζεται τόσο αστεία, οι σκηνές θανάτου είναι τόσο γελοίες, που κάνουν τα Looney Tunes να μοιάζουν σκηνοθετημένα από τον Alfred Hitchcock. Πραγματικά, μιλάμε για παρωδία.

Σε εποχές προ ίντερνετ, το Final Destination το πετύχαινες μετά τα μεσάνυχτα, κάποιο νωχελικό βράδυ Παρασκευής, και πέρναγε η ώρα ευχάριστα. Σήμερα, με την υπερπροσφορά που υπάρχει, χρειάζεται κάτι περισσότερο από ένα gimmick που ξεζουμίστηκε μέχρι θανάτου, για να βγάλει 5 συνέχειες.

Μου αρέσουν οι ταινίες τρόμου, δεν έχω πρόβλημα με τα franchise, αλλά όταν έχουν να προσφέρουν κάτι. Π.χ. το τρίτο και τέταρτο sequel του Nightmare On Elm Street, μπορεί να μην πρόσφεραν κάτι περισσότερο στην ιστορία, όμως είχαν ευφάνταστη σκηνοθεσία, εντυπωσιακά πρακτικά εφέ, και κυρίως χιούμορ, κάτι που δεν έχει το Final Destination, που αυτοπαρωδείται χωρίς να το καταλαβαίνει.

Από 15 Μαΐου στους κινηματογράφους

Κώστας Ντούμας