Emilia Perez

Σκηνοθεσία: Jacques Audiard

Παίζουν: Zoe Saldaña, Karla SofíaGascón, Selena Gomez

Το Emily Perez είναι ένα γοητευτικό χάος, περισσότερο χάος από γοητευτικό. Βασισμένο στο ομώνυμο libretto του Audiard και εν μέρει στο μυθιστόρημα Écoute του Boris Razon. Το φιλμ διακρίθηκε στο τελευταίο φεστιβάλ Καννών με τρία βραβεία, οι τρεις πρωταγωνίστριες μοιράστηκαν το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας.

Η αρχική πρόθεση του σκηνοθετή ήταν μια όπερα σε τέσσερις πράξεις. Αντ’αυτού, έχουμε μια ταινία 132 λεπτών. Τι ακριβώς είναι το Emilia Perez; Ένα παζλ με κομμάτια από crime film, noir, μιούζικαλ, μελόδραμα και λατινοαμερικάνικη τηλενουβέλα. Αν πρέπει να το συνοψίσω, θα έλεγα πως είναι το παιδί του Almodovar και του John Waters, με καλύτερη φωτογραφία.

Η αφίσα της ταινίας πιθανόν να είναι η καλύτερη της χρονιάς. Η πρώτη ώρα κυλάει καλά. Η φωτογραφία είναι εξαιρετική, με έξυπνη κίνηση της κάμερας (ειδικά στις σκηνές μιούζικαλ), αν και κάπου η χρήση των dolly shots 180 και 360 μοιρών ήταν κουραστική, ούτε ο Michael Bayδεν έχει τόσα στις ταινίες του. Οι χορογραφίες καλοκουρδισμένες, άρτια τα κοστούμια, τα σκηνικά και το art direction. Η σκηνή στο φιλανθρωπικό δείπνο είναι με διαφορά η καλύτερη μουσικοχορευτική στιγμή του φιλμ.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ένα μιούζικαλ για να είναι επιτυχημένο, πρέπει να έχει πολύ πιασάρικα τραγούδια. Κάτι που δε συμβαίνει στο Emily Perez. Τα περίσσοτερα είναι υποφερτά, χωρίς να ξεχωρίζει κάποιο. Παρά την εντυπωσιακή τεχνική πλευρά του, το Emily Perez είναι μια καραμπόλα τριών διαφορετικών ταινιών. Ένα crime/ neo noir, ένα μιούζικαλ και κάτι μεταξύ Αλμοδοβαρικού μελοδράματος και μεξικάνικης σαπουνόπερας. Αν και μοιάζει και με τα τρία, δεν είναι τίποτα απ’αυτά, και το χειρότερο, πως δεν μπορεί ν’αποφασίσει τι είδους φιλμ είναι. Η κινηματογραφική αφήγηση ακροβατεί συνεχώς στα 132 λεπτά, ανάμεσα στο κιτς, το camp, την ευφυία, την παρωδία και τη γελοιότητα.

Κάποιες από τις μιούζικαλ σκηνές είναι άστοχες κι ενοχλητικές, σε αντίθεση με το Joker: Folie à Deux, που ήταν απαραίτητες και προσεκτικά ενταγμένες στο πλαίσιο της πλοκής. Από τη μέση και μετά, το φιλμ σέρνεται και για νιοστή φορά, δεν δικαιολογεί τη διάρκεια του. Μέχρι εκεί, ο  Audiard χρησιμοποιεί έξυπνα τα εκφραστικά του μέσα, ειδικά το κιβώτιο ταχυτήτων του μοντάζ.

Δε βοηθάει το σενάριο που μοιάζει μισογραμμένο και στο δεύτερο και τρίτο μέρος, γκρεμίζει ό,τι έχτισε, ούτε οι χαρακτήρες του, που είναι οριακά καρικατούρες. Μ’ εξαίρεση την εκπληκτική Saldaña, που είναι απόλυτα πειστική, είτε χορεύει και τραγούδαει, είτε όταν απλά γεμίζει το κάδρο. Η Gascón ίσως να ήταν πολύ καλύτερη σε μια ταινία του Almodovar, όπου ο χαρακτήρας της θα είχε περισσότερο βάθος, εδώ είναι μια περσόνα τηλενουβέλας. Η Gomez είναι αφόρητη, overacting του χειρίστου είδους.

Ο Audiard σε μια πρόσφατη συνέντευξη, είπε πως συνήθως, το ερώτημα των ταινιών του είναι πόσες ζωές μπορούμε να ζήσουμε και ποιο είναι το τίμημα, αν θέλεις να ζήσεις παραπάνω από μια. Στο παρελθόν το έχει θέσει καλύτερα. Το Emily Perez είναι η πιο άνιση ταινία της χρονιάς, μια υπερφιλόδοξη προσπάθεια που δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες. Πιθανόν, σε αρκετούς να φανεί αριστούργημα, σε άλλους έκτρωμα, και μερικοί να μην μπορούν ν’αποφασίσουν ανάμεσα στα δύο. Σίγουρα δε θα είναι αδιάφορη σε κανέναν.

Από 7 Νοεμβρίου στους κινηματογράφους

Κώστας Ντούμας