Εγώ, η Όλγα
Σκηνοθεσία: Πέτρο Καζντα, Τόμας Βαϊνρέμπ
Ηθοποιοί: Μιχαλάνα Ολζσάνσκα, Μάρτιν Πελχλάτ, Κλάρα Μελίσκοβα
Η ταινία «Εγώ, η Όλγα» που βγαίνει στις αίθουσες των κινηματογράφων αυτή την Πέμπτη (24/1/2019) είναι βασισμένη στην πραγματική ιστορία της Όλγας Χεπναρόβα, όπου στις 10 Ιουλίου 1973 και σε ηλικία μόλις 22 ετών, έπεσε με ένα φορτηγό πάνω σε πλήθος σκοτώνοντας 8 άτομα και τραυματίζοντας 12.
Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας βλέπουμε μια μοναχική Όλγα να μην μπορεί να ενταχθεί στην οικογένεια της μα ούτε και στην κοινωνία. Μια μελαγχολική έφηβη που κάνει αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας, περνάει ένα διάστημα σε ίδρυμα όπου πέφτει θύμα ξυλοδαρμού ενώ υπάρχει ο υπαινιγμός ότι έχει πέσει και θύμα των ορέξεων του πατέρα της. Το μόνο που επιθυμεί η νεαρή Όλγα είναι να απομακρυνθεί από το οικογενειακό της περιβάλλον.
Ασπρόμαυρη η ζωή της Όλγας, ασπρόμαυρη και η ταινία. Οι σιωπές υπερτερούν των λόγων ενώ κάποια καρέ θυμίζουν φωτογραφίες αποκομμένες από κάποια συνέχεια, που όμως ολοκληρώνουν την αίσθηση της μοναξιάς και της απογοήτευσης του κοριτσιού.
Ο έρωτας της προς μια νεαρή συνάδελφο της, ο οποίος θα μπορούσε να την τραβήξει από τη θλίψη και την τελική εκδικητική της πράξη, προς άτομα που δε γνωρίζει και που όμως αποτελούν μέρος του συνόλου που την εκφοβίζει (της κοινωνίας ολόκληρης δηλαδή), ίσως πάλι και να μην την απέτρεπε, δεν ευδοκιμεί σπρώχνοντας την πιο βαθιά στο πηγάδι της ηθελημένης της, σε μεγάλο βαθμό, απομόνωσης.
Οι δημιουργοί της ταινίας έχουν ετοιμάσει το κλίμα ώστε να καταλάβει ο θεατής πως νιώθει η Όλγα, και είκοσι περίπου λεπτά πριν από την ολοκλήρωση του φιλμ ξεκινάει η δράση. Βλέπουμε την Ολζάνσκα να γράφει τα πραγματικά λόγια που έγραψε η Όλγα πριν από 45 χρόνια και που εξηγεί τις προθέσεις της αλλά και τον τρόπο που βλέπει τον εαυτό της, ως ένα θύμα εκφοβισμού. Την πράξη της και έπειτα τη δίκη. Δια στόματος της ηθοποιού ακούμε τις απόψεις της νεαρής δολοφόνου για την κοινωνία αλλά και για τα υπόλοιπα θύματα που κάποια στιγμή θα δράσουν σαν την ίδια. Η κοινωνία την οδήγησε άραγε στην πράξη της ή μια μορφή σχιζοφρένειας; Θα ήταν δυνατόν η βία που είχε υποστεί και οι προσβολές να την οδήγησαν στη σχιζοφρένεια;
Σε μια εποχή που συνέχεια γίνονται συζητήσεις για τα θύματα του εκφοβισμού, χωρίς όμως να γίνεται καμία ουσιαστική δράση ώστε να μειωθούν τα κρούσματα, ας αναλογιστεί ο καθένας μόνος του ποια θα πρέπει να είναι η συμπεριφορά του σε αυτά τα φαινόμενα.
Από 24 Ιανουαρίου στους κινηματογράφους.
Μαίρη Β.