C’ est la vie!
Σκηνοθεσία: Ολιβιέ Νακάς, Ερικ Τολεδάνο
Παίζουν: Ζαν Πιερ Μπακρί, Ζαν Πολ Ρουβ, Ζιλ Λελούς
Ο Μαξ είναι διοργανωτής γάμων, αφοσιωμένος στη δουλειά, την οποία κάνει πάντα χωρίς εκπτώσεις και θέλοντας να πετυχαίνει το καλύτερο αποτέλεσμα. Τι γίνεται όμως όταν ένας ονειρικός γάμος μετατρέπεται σε εφιάλτη και γι αυτό φταίει η ίδια σου η ομάδα catering? Η εν λόγω ομάδα συναποτελείται από ξεχωριστές προσωπικότητες, και η κάθε μία σε αλληλεπίδραση με την άλλη κάνουν έναν εκρηκτικότατο συνδυασμό καταστροφής: η Αντέλ , το δεξί χέρι του Μαξ η οποία είναι αδύνατον παρά τις επαγγελματικές ικανότητες της να σταματήσει να …. κατσαδιάζει όποιον βρει στον διάβα της, ο Τζειμς, ο τραγουδιστής τους συγκροτήματος, εν μέρει φαντασμένος και ξεροκέφαλος και από την άλλη καλοκάγαθος και μεγάλο ατού της ομάδας στην κρίσιμη στιγμή, η Ζοσιάν, ο κρυφός δεσμός του Μαξ η οποία θα αρχίσει να κολλάει προκλητικά σε ένα νεαρό σερβιτόρο για να προκαλέσει την αντίδραση του αφεντικού μέχρι ο τελευταίος να αποφασίσει να χωρίσει από τη γυναίκα του, ο Γκι, ο φωτογράφος του γάμου ο οποίος ενοχλείται από όσους τραβούν φωτογραφία από το smartphone τους , τρώει ακατάπαυστα από το φαγητό που σερβίρεται στους καλεσμένους και ψάχνει μέσα από εφαρμογές του κινητού το άλλο του μισό. Φυσικά, και ο χαρακτήρας των νεόνυμφων δεν υστερεί σε τίποτα : ο γαμπρός είναι ένας κακομαθημένος, κακότροπος ελιτιστής που ενώ επιμένει στο μότο «καλαίσθητα και σε χαμηλό τόνο» όταν απευθύνεται στην ομάδα, ο ίδιος θα κάνει τις πιο κιτς επιλογές με σκοπό να φανεί ο ίδιος σε ένα απόλυτα εγωκεντρικό κρεσέντο. Και τέλος η νύφη, εν μέρει αφοσιωμένη στον σύζυγο της σχεδόν ευλαβικά και εν μέρει αφηρημένη καθώς βλέπει στον γάμο έναν άντρα από το παρελθόν της που τυχαίνει να είναι και κουνιάδος του Μαξ, του υπεύθυνου του catering.
Ένα χαοτικό συνονθύλευμα προσώπων και συμβάντων όπως αρμόζει σε μια κωμωδία με κεντρικό άξονα έναν γάμο. Η ημέρα αυτή προσφέρεται για υπερβολές και ακραίες συγκινήσεις και η ταινία το εκμεταλλεύεται αυτό και μας δίνει αυτό ακριβώς τον παραλογισμό που συνήθως επικρατεί. Το πρωτότυπο στην ταινία είναι σίγουρα η προσέγγιση του να μας παρουσιάσει κυρίως τι συμβαίνει στα «παρασκήνια» ενός γάμου, από την πλευρά των διοργανωτών κι όχι τόσο από την πλευρά των καλεσμένων.
Οι δημιουργοί της μεγάλης επιτυχίας “Les Intouchables”, δεν απογοητεύουν σε αυτή τους την προσπάθεια αλλά ούτε και εντυπωσιάζουν. Η ταινία έχει ένα λεπτό χιούμορ, ένα θα έλεγα υποβόσκων χιούμορ καθώς είναι λίγες οι στιγμές που μπορείς να πεις ότι πραγματικά γέλασες με την ψυχή σου. Η ταινία μας υπενθυμίζει όμως την ποιότητα των δημιουργών της καθώς έχει μια ιδιαίτερη γοητεία, και παρά τα μειονεκτήματα της σε κρατά σε εγρήγορση και απολαμβάνεις τα όσα θετικά στοιχεία έχει να προσφέρει, όπως οι ενδιαφέροντες χαρακτήρες, οι καλοί κωμικοί που πάντα κρατούν την δύσκολη ισορροπία ανάμεσα στο αστείο και το γελοίο, οι λίγες αλλά καλοδουλεμένες κωμικές στιγμές και το έμμεσο αλλά έξυπνο τρόπο να κάνουν το κοινωνικό τους σχόλιο για την μπουρζουαζίστικη κατά ένα μεγάλο μέρος, γαλλική κοινωνία. Εάν εξέλιπαν οι επαναλήψεις αστείων που δεν είναι κιόλας ιδιαιτέρως πετυχημένα (και να ήταν, μετά τη δέκατη φορά χάνουν την αξία τους) όπως και κάποιες μεγάλες σε διάρκεια σκηνές που χαλούν το τέμπο της ταινίας ανά διαστήματα, θα μιλούσαμε για μια πολύ αξιόλογη κωμωδία.
Μια ευχάριστη καλοκαιρινή επιλογή που ταιριάζει στη θερινή μας διάθεση.
Στους κινηματογράφους από 05/07
Πέννυ Ψαρρά