BELFAST

Σκηνοθεσία: Kenneth Brannagh

Παίζουν: Jude Hill, Caitriona Balfe, Jamie Dornan, Ciaran Hinds, Judi Dench

Ο Kenneth Brannagh, επιστρέφει στη γενέτειρα του το Belfast και στην παιδική του ηλικία, για να κάνει ταινία (ίσως) μερικές από τις παιδικές του αναμνήσεις. Σε γειτονιές του  Belfast στη βόρεια Ιρλανδία, οι προτεστάντες με τους καθολικούς ζουν μαζί ειρηνικά. Τα παιδιά παίζουν στους δρόμους παρέα και δεν αφήνουν το διαφορετικό δόγμα να μπει εμπόδιο στις σχέσεις τους.  Όμως αυτή η εικόνα και η σύμπραξη θα ανατραπεί μέσα σε ελάχιστο χρόνο και αυτό φαίνεται από την πρώτη σκηνή της ταινίας, όταν επιστρέφοντας στο σπίτι του ο νεαρός πρωταγωνιστής και έπειτα από το τέλος του παιχνιδιού με τους φίλους του στη γειτονιά, δέχονται επίθεση από προτεστάντες, οι οποίοι θέλουν να επιβληθούν στους καθολικούς. 

Ο Μπάντι μαζί με τον αδερφό και τη μητέρα τους μένουν στη γειτονιά, όπου οι γονείς του έχουν μεγαλώσει από παιδιά. Τον πατέρα τους τον βλέπουν κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο, μιας και εργάζεται στο Λονδίνο. Με την αθωότητα της παιδικής του ηλικίας, και έχοντας κοντά του, τον παππού και τη γιαγιά, αν και μάρτυρας των επεισοδίων που ξεσπάνε στο Belfast , ο Μπάντι αγαπάει τη γειτονιά του, το σχολείο και τους φίλους του και δε θέλει να φύγει από εκεί. Η οικογένεια του, θα έλεγε κανείς, μιας και είναι προτεσταντικού δόγματος, δεν κινδυνεύει. Ο πατέρας του δε νιώθει ότι έχει να χωρίσει κάτι με τους καθολικούς και δεν μπορεί να καταλάβει το λόγο όλου αυτού του βίαιου ξεσπάσματος, ελπίζοντας ότι  σύντομα θα ηρεμίσουν τα πνεύματα. Αυτή του η στάση θα προκαλέσει τους προτεστάντες, οι οποίοι θα αρχίσουν να αντιμετωπίζουν εκείνον και την οικογένεια του, εχθρικά, όμως οι ίδιοι θα παραμείνουν σταθεροί στις απόψεις τους.

Ο Kenneth Brannagh έχει καταφέρει να κάνει μια ωραία και απλή, πολιτική ταινία, γιατί αν η θρησκεία δεν ανήκει στην πολιτική, τότε που ανήκει; Δεν θέλει να δει τη διαμάχη από την πλευρά του θύματος, στην προκειμένη περίπτωση των καθολικών, αλλά με το καθαρό βλέμμα ενός αντικειμενικού παρατηρητή, που πέρα από το όποιο δόγμα του, δε δέχεται να συμπράξει με τους βίαιους προτεστάντες. Το ότι προτιμάει να γυρίσει την ταινία με ασπρόμαυρο φιλμ, φέρνει στο μυαλό κάτι από τον πιο κλασσικό ασπρόμαυρο κινηματογράφο, κάτι που το καταφέρνει και με τα πλάνα του, είτε δείχνει τα οδοφράγματα, είτε απλά μια πολυθρόνα σε ένα σπίτι. Μέσα στα ενενήντα περίπου λεπτά που θα εξελιχθεί η υπόθεση του, έχει το χρόνο να κάνει το σχόλιο που θέλει, χωρίς να κουράσει το θεατή. Πολύ καλές ερμηνείες, τόσο από το νεαρότατο Jude Hill, όπως και από τους άλλους πρωταγωνιστές με τον Jamie Dornan, στο ρόλο του πατέρα, να αποτινάζει από πάνω του το χαρακτήρα του Κρίστιαν Γκρέι, από τις πενήντα αποχρώσεις. Μια ταινία που προσφέρει τροφή για σκέψη, πέρα από την ψυχαγωγία του να δεις μια καλή ταινία στο σινεμά.

Από 27 Ιανουαρίου στους κινηματογράφους.

Μαίρη Β.

Δείτε επίσης: