Anora

Σκηνοθεσία: Sean Baker

Παίζουν: Mikey Madison, Mark Eidelshtein

Έχω αναφέρει σε αρκετές κριτικές, για το είδος των ταινιών που κερδίζουν βραβεία στα μεγάλα φεστιβάλ και αποθεώνονται από κριτικούς. Οι περισσότερες από αυτές είναι για περιορισμένο κοινό. Ανήκει το Anora σε αυτήν την κατηγορία; Ναι και όχι.

Το τελευταίο φιλμ του Baker κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες. Μια μεν προσβάσιμη ταινία, αφόρητα άνιση δε. Συνοπτικά, το Anora είναι μια εκδοχή του Pretty Woman χωρίς happy end. Η πρωταγωνίστρια είναι stripper και σεξεργάτρια. Γνωρίζει το γιο Ρώσου ολιγάρχη και μεταξύ τους ανθίζει ένα ανθυποειδύλλιο. Μέχρι που το μαθαίνουν οι γονείς του.

Θα το ξαναγράψω, το Anora είναι βασανιστικά άνισο. Το πρώτο μισό κυλάει ευχάριστα. Με καλό ρυθμό στο μοντάζ, γρήγορη, ουσιαστική αφήγηση και τα έντονα κορεσμένα χρώματα της φωτογραφίας. Η πρωταγωνίστρια είναι εξαιρετική, ειδικά στις χαμηλόφωνες σκηνές, που είναι οι καλύτερες του φιλμ. Με ελάχιστες γωνίες  (κάποιες είναι μονοπλάνα) και κοψίματα, αφήνουν χώρο και χρόνο και στους ηθοποιούς να ερμηνεύσουν. Η κουνημένη κάμερα και τα whip pans θα μπορούσαν να λείπουν.

Στο δεύτερο μισό, το Anora καταρρέει. Δεν μπορεί ν’ αποφασίσει τι θέλει να κάνει, και γίνεται βαρετό, επαναλαμβανόμενο και φλύαρο. Η πλοκή διολισθαίνει σε μια αποτυχημένη απόπειρα slapstick κωμωδίας, ελάχιστα αστεία, που περισσότερο θυμίζει Ρετιρέ. Ασταμάτητες φωνές, αμήχανες κακογραμμένες σκηνές, που καταλήγουν σ’ ένα ηλίθιο τέλος.

Η δεύτερη και η τρίτη πράξη ήθελαν γερό ψαλίδι στο μοντάζ, τραβάνε χωρίς κανένα λόγο τη διάρκεια της ταινίας, θα έπρεπε να ήταν είκοσι λεπτά μικρότερη. Υποκριτικά, όλο το καστ είναι αξιοπρεπές, αλλά δυστυχώς χάνονται από τη μέση και μετά. Το Anora μοιάζει με μια υπόσχεση καλής ταινίας, που έμεινε μισοτελειωμένη.  Η Mickey Madison είναι ο σοβαρότερος (και μάλλον ο μοναδικός) λόγος για να δείτε το Anora.

Από 24 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους.

Κώστας Ντούμας