All We Imagine as Light

Σκηνοθεσία: Payal Kapadia

Παίζουν: Kani Kusruti, Divya Prabha, Chhaya Kadam

Κάθε χρόνο, υπάρχουν 2-3 ταινίες, οι οποίες αποθεώνονται από κριτικούς, φεστιβάλ, κερδίζουν βραβεία, και όταν τις βλέπεις απορείς για το γιατί. Αν και είχε σκληρό ανταγωνισμό το  All We Imagine as Light κερδίζει αυτόν τον άτυπο τίτλο για το 2024.

Η πλοκή ακολουθεί τις ζωές τριών γυναικών στη Βομβάη. Δεν υπάρχει τίποτα στο φιλμ που να δικαιολογεί τον ντόρο και τους ύμνους. Εκτός αν το μόνο προαπαιτούμενο κριτήριο πλέον, είναι πως συμπληρώνει αρκετά από τα κουτάκια στη λίστα της πολιτικής ορθότητας. Δεν υπάρχει κάποια δομημένη ιστορία. Σκηνές από την καθημερινότητα των τριών γυναικών, χωρίς καμία δραματουργική ένταση, καμία κορύφωση.

Τα 115 λεπτα της διάρκειας είναι τραβηγμένα από τα μαλλιά, ένα πιο σφιχτό μοντάζ ίσως να έδινε ρυθμό, αλλά και πάλι δε θα έσωζε μια μέτρια προς κακή ταινία. Σκηνές και πλάνα αδικαιολόγητα μεγάλα, ειδικά όταν δε συμβαίνει σχεδόν τίποτα, ελάχιστες κινήσεις της κάμερας, μια στατικότητα στα όρια του λήθαργου. Κάποιοι θα πουν κουλτουριάρικα πως έχουμε να κάνουμε με σινεμά της παρατήρησης. Το ζητούμενο είναι να υπάρχει κάτι άξιο να το παρατηρήσεις. Εδώ έχουμε απλά arthouse επιτήδευση που νομίζει πως είναι εκλεπτυσμένο ύφος.

Άνευρη σκηνοθεσία, αδιάφοροι χαρακτήρες χωρίς βάθος, και ένα σενάριο μικρού μήκους που έγινε μεγάλου με προκρούστειες μεθόδους. Τα όποια κοινωνικά σχόλια ήταν επιδερμικά. Αν ξεχώρισε κάτι, ήταν κάποια γενικά πλάνα της πόλης με voice over, στα μόνα που αναδεικνύονται η φωτογραφία και το μινιμαλιστικό soundtrack. Το All We Imagine as Light είναι κλασική περίπτωση υπερτιμημένης ταινίας. Μιας δημιουργού, ερωτευμένης με το υλικό της, που δεν πιστεύω πως θα  καταφέρει να εμπνεύσει αυτόν τον έρωτα  σε πολλούς θεατές.

Από 23 Ιανουαρίου στους κινηματογράφους

Κώστας Ντούμας