Ahed's Knee

Σκηνοθεσία: Nadav Lapid

Παίζουν: Avshalom Pollak, Nur Fibak

Αγαπητοί αναγνώστες, εικάζω πως αρκετοί από σας αντιπαθείτε τους κριτικούς κινηματογράφου. Πολύ καλά κάνετε, συμφωνώ απόλυτα μαζί σας. Όμως, αν εμπιστεύεστε την απόψη κάποιου απ’αυτούς, ας είναι αυτή η κριτική, μια αφορμή για λίγη παραπάνω εκτίμηση και συμπάθεια προς εκείνους, γιατί αρκετές φορές λειτουργούν σαν τα καναρίνια σε ορυχείο. Μπορεί να μη σώζουν τις ζωές σας, αλλά σώζουν τον πολύτιμο χρόνο σας από ανούσιες ταινίες. Συγχωρείστε μου την εισαγωγή, θα καταλάβετε διαβάζοντας την κριτική.

Ο τίτλος του φιλμ αναφέρεται στην Παλαστίνια ακτιβίστρια Ahed Tamimi. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας σκηνοθέτης που θα παραβρεθεί στην προβολή της ταινίας του σε μια επαρχιακή πόλη. Πριν την προβολή, μια κρατική υπάλληλος του ζητάει να υπογράψει ένα έγγραφο, στο οποίο θα αναφέρει ποια θέματα θίγει η ταινία του. Αν αναφέρει θέματα που δεν εγκρίνει η λογοκρισία του υπουργείου πολιτισμού του Ισραήλ, η υπάλληλος του λέει πως η κυβέρνηση θα τον καταστρέψει. Το σενάριο βασίζεται στις προσωπικές εμπειρίες του Lapid, καθώς βίωσε κάτι ανάλογο.

Το Ahed’s Knee είναι παραγωγή του 2021. Θα ήθελα πολύ να μάθω το λόγο, που η εταιρεία διανομής αποφάσισε πως πρέπει να προβληθεί φέτος στους ελληνικούς κινηματογράφους. Αν θεωρούν πως η συγκυρία είναι ο μόνος λόγος που θα έχει εισπρακτική επιτυχία το φιλμ ή αν υπάρχει κάποιος άλλος. Οι απαντήσεις θα είναι σίγουρα πιο συναρπαστικές και ουσιαστικές από τα 109 λεπτά διάρκειας. Το Ahed’s Knee είναι με διαφορά η χειρότερη ταινία που είδα μέσα στο 2024.

Η θρυμματισμένη αφήγηση στην έναρξη προκαλεί σύγχιση, δεν κεντρίζει το θεατή και δεν του προσφέρει καμία πληροφορία. Σχεδόν όλοκληρο το φιλμ είναι κομμάτια ενός παζλ ατάκτως ερριμμένα. Ο κεντρικός χαρακτήρας – alter ego του Lapid -  είναι αντιπαθητικός. Η ελάχιστη πλοκή ίσως να γινόταν μια καλή μικρού μήκους. Στα 109 λεπτά νιώθεις σαν να τρως σούπα στη βροχή. Αδιάφορες εως εκνευριστικές σκηνές, που δεν έχουν καμία συνοχή μεταξύ τους. Σε αρκετές απ’ αυτές, οι κινήσεις της κάμερας είναι ακατανόητες, λες και ο καμεραμάν ξαφνικά τρελαίνεται, χορεύει και τραβάει ό,τι βρει μπροστά του.

Επιπλέον, για να γεμίσει το χρόνο και να μακιγιάρει κάπως την απουσία σεναρίου και ταλέντου, ο σκηνοθέτης μπουκώνει την αφήγηση με σκηνές τύπου video clip. Η αδικαιολόγητη χρήση whip pans είναι το κερασάκι στην τούρτα. Δεν με πειράζει αν μια ταινία είναι περισσότερο στυλ παρά ουσία. Δυστυχώς, εδώ δεν υπάρχει τίποτα από τα δύο.

Το σενάριο γράφτηκε σε 15 μέρες και τα γυρίσματα ήταν 18 μέρες. Προφανώς, χρειαζόταν πολύ περισσότερος χρόνος, ειδικά για τη γραφή του σεναρίου, ενώ ένας καλύτερος μοντέρ ίσως να έσωζε αυτό το ναυάγιο. Τo φιλμ θυμίζει φοιτητή σε σχολή σκηνοθεσίας το πρώτο εξάμηνο, και όχι σκηνοθέτη που βρίσκεται στην πέμπτη μεγάλου μήκους. Κάποιον που ακόμα ψάχνεται, εξερευνεί και πειραματίζεται με το μέσο. Απαράδεκτη πλανοθεσία, ανύπαρκτοι χαρακτήρες, διάλογοι αφόρητου βερμπαλισμού.

Διαβάζοντας μια συνέντευξη του Lapid, ο ίδιος λέει πως θεωρεί την προβολή των ταινιών του σαν έναν αγώνα πυγμαχίας, ανάμεσα στην ταινία και τους θεατές. Αν κρίνω από το Ahed’s Knee, θα έλεγα πως η σωστή παρομοίωση, είναι ενός χορευτή που νομίζει πως είναι το κέντρο του σύμπαντος, περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του και πιστεύει πως στο τέλος, αν ζαλιστεί, θα πέσει ο κόσμος μαζί του.  Το όποιο μήνυμα έχει η ταινία, θάβεται κάτω από την φλυαρία και την ξιπασμένη αυτοαναφορικότητα. Μην σπαταλήσετε χρόνο και χρήμα.

Από 14 Νοεμβρίου στους κινηματογράφους.

Κώστας Ντούμας