Αγαπώντας τον Πάμπλο (Loving Pablo)
Σκηνοθεσία: Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα
Παίζουν: Χαβιέρ Μπαρδέμ, Πενέλοπε Κρουζ, Πίτερ Σάρσγκααρντ
Ο Πάμπλο Εσκομπάρ (Χαβιέρ Μπαρδέμ), είναι ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομα του με ποικίλους χαρακτηρισμούς: o Εσκομπάρ ο έμπορος ναρκωτικών, ο Εσκομπάρ ο δισεκατομμυριούχος, ο Εσκομπάρ ο σωτήρας του Μεδεγίν, ο Εσκομπάρ ο δολοφόνος…. Τι ήταν ο Εσκομπάρ όμως, πέρα από όλα αυτά για τις δύο σημαντικότερες γυναίκες στη ζωή του και τι ήταν για την οικογένεια του; Η ταινία εξιστορεί την πορεία του διάσημου Κολομβιανού από το σημείο της μεγάλης του οικονομικής ανόδου και της εισόδου του στην αφρόκρεμα της Κολομβιανής κοινωνίας και την πολιτική ζωή της χώρας μέχρι την πτώση και την κατάρρευση της αυτοκρατορίας του. Η ιστορία ξεδιπλώνεται κυρίως μέσα από την ματιά της Βιργινίας Βαγέχο (Πενέλοπε Κρουζ), της δημοσιογράφου της Κολομβιανής τηλεόρασης με την οποία ο Εσκομπάρ διατηρούσε εξωσυζυγική σχέση.
Μια ταινία ευχάριστη στο να την παρακολουθείς αλλά το ίδιο θετικό αυτό στοιχείο μετατρέπεται και στην αχίλλειο πτέρνα της. Παραείναι ευχάριστη για την προσωπικότητα που περιγράφει. Είναι αρκετά επιφανειακή, ακριβώς λόγου του γεγονότος ότι δίνεται έμφαση στην εξωσυζυγική σχέση με την προαναφερθείσα δημοσιογράφο, η οποία αν και παρουσιάζει ένα άλφα ενδιαφέρον δεν είναι αρκετή για να αποτελέσει τον πυρήνα μιας βιογραφικής ταινίας που αφορά μια προσωπικότητα που αυτόματα, και μόνο στο άκουσμα της, είναι αυτή που μονοπωλεί το ενδιαφέρον. Μάλιστα αυτή η έλλειψη πραγματικής εμβάθυνσης εκπλήσσει για έναν σκηνοθέτη ο οποίος μας έχει συνηθίσει στο να πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο σε ταινίες όπως το "Barrio" και το εξαιρετικό "Los Lunes al sol" (Mondays in the sun).
Σίγουρα ηθοποιοί του βεληνεκούς του Χαβιέρ Μπαρδέμ και της Πενέλοπε Κρουζ δεν θα μπορούσαν παρά να εντυπωσιάσουν άλλη μια φορά με τις ερμηνείες τους. Το γεγονός αυτό όμως δεν αρκεί για καλύψει άλλες αρνητικές λεπτομέρειες της ταινίας όπως για παράδειγμα την επιλογή της γλώσσας: οι ηθοποιοί μιλούν αγγλικά με ισπανική προφορά (!) κατά κύριο λόγο και στην συνέχεια πετούν δυο τρεις φράσεις στα ισπανικά. Μου θύμισε το επίσης αστείο αποτέλεσμα της αντίστοιχης σκηνοθετικής επιλογής στον Μεγάλο Αλέξανδρο, όπου η Ολυμπιάδα (Αντζελίνα Τζολί) μιλούσε αγγλικά με ελληνική προφορά βγάζοντας ένα ιδιαιτέρως αστείο και ανούσιο αποτέλεσμα. Αυτό δημιουργεί μια αμηχανία στον θεατή δεδομένου ότι αφαιρεί από την αυθεντικότητα των χαρακτήρων. Η ξεκάθαρη επιλογή μιας από τις δύο γλώσσες, και κυρίως της ισπανικής γλώσσας λόγω και της καταγωγής του Εσκομπάρ, δε θα έφερνε σε αυτά την περίεργη κατάσταση σύγχυσης τον θεατή.
Συνολικά, είναι μια αξιοπρεπής ταινία αλλά πραγματικά, με τα διάφορα χαρτιά που είχε στην διάθεση του ο σκηνοθέτης (μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία, δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς κ.λ.π.), το αποτέλεσμα θα μπορούσε να ήταν καλύτερο…
Στους κινηματογράφους από 21/06
Πέννυ Ψαρρά