Σκηνοθεσία: Κρεγκ Ζάλερ

Παίζουν: Κερτ Ράσελ, Πάτρικ Γουίλσον, Ρίτσαρντ Τζένκινς

Το Bone Tomahawk ξεκινάει με τις καλύτερες προδιαγραφές να είναι ένα συναρπαστικό θρίλερ και σε μεγάλο βαθμό εκπληρώνει τις προσδοκίες. Το μεγάλο ατού του έργου είναι η σύζευξη γουέστερν και θρίλερ. H ατμοσφαιρική αναπαράσταση της άγριας δύσης στήνει το τέλειο σκηνικό για την εισβολή ενός στοιχείου όχι μεταφυσικού αλλά σίγουρα απόκοσμου.

Ένας ξένος μικρολωποδύτης επισκέπτεται μια μικρή πόλη και φυλακίζεται από τον σερίφη της (Κερτ Ράσελ) για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με το τρομερό μυστικό που κουβαλάει. Μια απόκοσμη φυλή τρωγλοδυτών τον αναζητεί επειδή βεβήλωσε το νεκροταφείο της και τελικά τον απάγει μαζί με τη γυναίκα του Άρθουρ (Πάτρικ Γουίλσον), ενός από τους κατοίκους της μικρής κοινότητας. Οι μαρτυρίες των ινδιάνων που ζουν στην περιοχή μιλούν για μια φυλή τόσο σκληροτράχηλη και βάναυση στις μεθόδους της που κανείς δε θα προθυμοποιηθεί να βοηθήσει στη διάσωση των απαχθέντων.

Σε αυτό το σημείο ξεκινάει η πορεία τεσσάρων κατοίκων της μικρής πόλης μέχρι τις σπηλιές των τρωγλοδυτών μέσα από μια επικίνδυνη περιοχή που γίνεται ακόμα πιο δύσβατη εξαιτίας του σοβαρού τραυματισμού του Άρθουρ στο πόδι. Ο ρυθμός της ταινίας γίνεται αργός και κάποιοι ίσως δυσανασχετήσουν με το μεγάλο διάστημα που περνάει μέχρι οι ήρωες να συναντήσουν τους τρωγλοδύτες. Στην πράξη πρόκειται για το πιο δυνατό σημείο του έργου. Όπως επιβάλλεται σε ένα ιδιότυπο road movie, οι χαρακτήρες αναπτύσσονται αρκετά αβίαστα και έχουν αρκετές αντιθέσεις μεταξύ τους ώστε ο θεατής να μην προλαβαίνει να κουραστεί όση ώρα επενεργεί πάνω του το πιο δραστικό στοιχείο του έργου, η αναμονή ενός αντιπάλου επικίνδυνου και μυστηριώδους. Όσο δε βλέπουμε τους τρωγλοδύτες, όσο περιγράφονται μόνο από ασαφείς μαρτυρίες και απόκοσμους ήχους, τόσο πιο δυσοίωνοι προδιαγράφονται.

Ό,τι συμβαίνει αφότου φτάσουν τελικά στις σπηλιές των τρωγλοδυτών δε θα ικανοποιήσει τους πάντες. Γιατί ενώ αυτοί δικαιολογούν απόλυτα τη φήμη των αιμοδιψών και απολίτιστων αγρίων – προειδοποίηση, το έργο περιλαμβάνει μια από τις πιο ωμές σκηνές gore που μπορεί να δει κάποιος στο mainstream σινεμά – η φήμη τους ως μεγάλων πολεμιστών απέναντι στους οποίους δεν υπάρχει καμία τύχη συγκρινόμενη με την πραγματικότητα κάνει κάποιες σκηνές να φαίνονται φαιδρές.

Μια δεύτερη παραφωνία του έργου έχει να κάνει με το κάστινγκ. Η ανασύσταση της εποχής απαιτεί ένα λίγο πιο στυλιζαρισμένο παίξιμο από τους ηθοποιούς. Ο Κερτ Ράσελ και κυρίως ο ο Ρίτσαρντ Τζένκινς που υποδύεται τον βοηθό του είναι έξοχοι σε αυτό. Δεν ισχύει το ίδιο και για το ζευγάρι των Πάτρικ Γουίλσον-Λίλι Σίμονς, όπως και για τον Μάθιου Φοξ. Ενώ είναι καλό κάστινγκ και αποδίδουν καλά τους ρόλους τους, λείπει το στοιχείο της μετατόπισης προς την εποχή του έργου, με αποτέλεσμα να σε επαναφέρουν απότομα στο σήμερα κάθε φορά που εμφανίζονται στην οθόνη. Ειδικά ο Πάτρικ Γουίλσον έχει γίνει φετίχ των ταινιών δράσης στον ρόλο του οικογενειάρχη που αψηφά τους κινδύνους για να προστατεύσει αυτούς που αγαπάει.

Συνολικά όμως πρόκειται για ένα πολύ ατμοσφαιρικό θρίλερ, που προσφέρει αρκετές στιγμές συγκίνησης και τρόμου.

Αλέξανδρος Πασπαρδάνης