Too much info clouding over my head
Σκηνοθεσία: Βασίλης Χριστοφιλάκης
Παίζουν: Βασίλης Χριστοφιλάκης, Κίττυ Παιταζόγλου, Νικολίτσα Ντρίζη, Ζήσης Ρούμπος, Ελένη Ουζουνίδου, Κωνσταντίνα Μιχαήλ
Ο Βασίλης είναι ένας νέος (30άρης) σκηνοθέτης κινηματογράφου, ο οποίος προσπαθεί να ολοκληρώσει την τρίχρονη προσπάθεια του να δημιουργήσει την δεύτερη του ταινία (η πρώτη του ήταν μία cult ταινία φαντασίας, η οποία ήταν παταγώδης αποτυχία). Για να το πετύχει αυτό θα πρέπει να κερδίσει από κάποια πηγή χρηματοδότηση όπως επίσης και να βρει τους κατάλληλους πρωταγωνιστές. Και οι δύο αυτοί στόχοι φαίνονται άπιαστοι καθώς ο Βασίλης, όντας ασυμβίβαστος, ακόμα και υπό την καθοδήγηση της έμπειρης παραγωγού του, είτε αρνείται να μειώσει την αξία της τέχνης του με επιλογές που του μοιάζουν κατώτερες της ποιότητας που θέλει (ή που θέλουν οι άλλοι) να χαρακτηρίζει την ταινία του είτε καταστρέφει πολλές από τις ευκαιρίες που του παρουσιάζονται λόγω της ανωριμότητας του. Το βασικότερο εμπόδιο όμως θα είναι ο αλλοπρόσαλλος και λαβυρινθώδης κόσμος της τέχνης στην Ελλάδα, ο οποίος αποτελείται από φευγαλέους χωρίς αιτία (κατά το επαναστάτες χωρίς αιτία) ανθρώπους, με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, οι οποίοι τρέφονται από την ξερή και εύκολη αναγνώριση του κοινού και στους οποίους λείπει η παιδεία (παράδειγμα αποτελεί το βιβλίο από το οποίο προήλθε η ταινία, το οποίο όλοι λένε ότι το έχουν ακούσει και το εκθειάζουν αλλά κανείς τελικά δεν το έχει διαβάσει). Όλο αυτό το άγχος που συσσωρεύεται από την ατέρμονη αυτή προσπάθεια ξεσπά στο σώμα του με τις ψυχοσωματικές ασθένειες να τον χτυπούν χωρίς σταματημό. Φυσικά όλα τα παραπάνω επηρεάζουν και τους άλλους τομείς της ζωής του, και κυρίως την προσωπική του ζωή, όπου η οικονομική ανασφάλεια δεν του επιτρέπει πρώτον να απολαύσει την ιδιωτική του ζωή με την κοπέλα με την οποία συμβιεί αρκετά χρόνια και δεύτερον να κόψει τον ομφάλιο λώρο από την μητέρα του που βλέπουμε να είναι αυτή που τον ετεροκαθορίζει, βάζοντας του στόχους (με τον δικό της έμμεσο και χειριστικό τρόπο) τους οποίους ο ίδιος ο Βασίλης δεν μοιάζει να συμμερίζεται.
Επιτέλους μία κωμωδία με ουσία, που αποφεύγει τους γνωστούς τρόπους των νεοελληνικών κωμωδιών με τα αλλεπάλληλα σεξουαλικά υπονοούμενα και τις τσιρίδες. Μια ταινία με χαρακτήρα, πραγματικά αστεία σε πολλά σημεία της και με μηνύματα για την Ελλάδα της κρίσης και την ψευτοκουλτούρα που κυριαρχεί. Είναι ρεαλιστική και απεικονίζει την ουσία των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι νέοι (καλλιτέχνες και μη), οι οποίοι προσπαθούν στην σηψαιμική Ελλάδα του σήμερα να συνδυάσουν την επιβίωση και τα όνειρα τους, ένας συνδυασμός που σπάνια επιτυγχάνεται και αυτό φέρνει μια βαθειά θλίψη σαν αυτή που βιώνει ο Βασίλης. Βέβαια δεν «καλοπιάνει» μόνο την γενιά των 30αρηδών, την κριτικάρει επίσης και πολύ εύστοχα γύρω από τον άξονα την ανωριμότητας και της προσκόλλησης στην παιδική ηλικία (το επιτραπέζιο που αναζητά ο Βασίλης διακαώς σε όλη την ταινία), στην εποχή δηλαδή που όλα έμοιαζαν να είναι πιο εύκολα και προστατευμένα, μακριά από τον εφιάλτη και τα αδιέξοδα του σήμερα. (το ασπρόμαυρο τονίζει αυτή την μελαγχολική διάθεση και την ματιά προς το παρελθόν).
Ο ρυθμός της ταινίας ήταν σε ορισμένα σημεία λίγο πιο αργός απ’ ότι θα έπρεπε κυρίως μέσα από την επιμήκυνση κάποιων σκηνών ή την επανάληψη που έτσι έχαναν πολύ από το χιούμορ και την ουσία τους και χαλούσαν την δυναμική που είχε χτιστεί στις προηγούμενες σκηνές. Επίσης, χωρίς να μειώνω την σκηνοθετική αξία του κυρίου Χριστοφιλάκη και φυσικά αντιλαμβανόμενη ότι δεν υφίσταται η παρθενογένεση , είναι πολλά τα στοιχεία που θυμίζουν Ed Wood και Frances Ha αισθητικά. Χρειάζεται ίσως μια πιο προσωπική πινελιά από τον ίδιο τον σκηνοθέτη , κάτι που να βάζει πιο έντονα την δική του αισθητική σφραγίδα.
Αναμφίβολα όμως μια πολύ καλή πρώτη δημιουργική απόπειρα που αξίζει τον χρόνο σας.
Στους κινηματογράφους από 17 Μάη
Πέννυ Ψαρρά