Το σχήμα του νερού (The shape of water)
Σκηνοθεσία: Γκιγιέρμο ντελ Τόρο
Παίζουν: Σάλι Χόκινς, Οκτάβια Σπένσερ, Μάικλ Σάνον, Ρίτσαρντ Τζένκινς
Ψυχρός πόλεμος, δεκαετία του ’60. Η Ελίζα (Σάλυ Χόκινς) και η Ζέλντα (Οκτάβια Σπένσερ) είναι δύο γυναίκες που εργάζονται στο συνεργείο καθαρισμού (στη νυχτερινή βάρδια) ενός άκρος απόρρητου στρατιωτικού εργαστηρίου της Βαλτιμόρης (ΗΠΑ). Η Ελίζα από μικρή, όπου βρέθηκε παρατημένη στις όχθες ενός ποταμού είναι άλαλη. Μένει πάνω από έναν κινηματογράφο, όπου μοιράζεται το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας της με τον πολύ καλό φίλο και γείτονα της Τζάιλς (Ρίτσαρντ Τζένκινς), έναν καλόκαρδο, ομοφυλόφιλο καλλιτέχνη. Οι δυο τους αγαπούν να περνούν τον χρόνο τους βλέποντας μιούζικαλ και αναπαριστώντας τις χορογραφίες. Η ήρεμη και ελάχιστα επεισοδιακή ζωή της Ελίζα αναταράσσεται όταν ανακαλύπτει ότι στο εργαστήριο έχει φτάσει και κρατείται υπό άκρα μυστικότητα ένα πλάσμα. Ένα πλάσμα που όμοιο του δεν έχει ξαναδεί , ένας Αμφίβιος Άνδρας. Το πλάσμα αυτό το έχει ως κρατούμενο λόγω πολιτικής σκοπιμότητας ο αμερικανικός στρατός και θέλουν να το χρησιμοποιήσουν για να ξεπεράσουν τους Ρώσους στον μεταξύ τους τότε ανταγωνισμό. Επικεφαλής του πρότζεκτ αυτού στο εργαστήριο είναι ο Ρίτσαρντ Στρίκλαντ (Μάικλ Σάνον) ένας φιλόδοξος και σκληρός άνδρας, τον οποίο διακατέχει μια έντονη αποστροφή για τον Αμφίβιο Άνδρα καθώς ο τελευταίος δεν είναι φτιαγμένος καθ ‘ομοίωση του Θεού, κάτι που αντιτίθεται στην αισθητική και στις πεποιθήσεις του Στρίκλαντ και λόγω αυτού θα βάλει στόχο να τον θανατώσει. Στο μεταξύ η Ελίζα , παρακινούμενη αρχικά από την περιέργεια της , πλησιάζει τον Αμφίβιο Άνδρα και δημιουργούν μεταξύ τους έναν δικό του κώδικά επικοινωνίας. Ο τελευταίος δείχνει μάλιστα, με τον δικό του τρόπο , να τη συμπαθεί και να την ξεχωρίζει , αφού μαζί της είναι διαφορετικός, δεν είναι το «τέρας» που όλοι φαντάζονται . Όταν η μεταξύ τους σχέση γίνει πιο βαθιά η Ελίζα αποφασίζει ότι θα πρέπει να σώσει τον Αμφίβιο Άνδρα από τα «νύχια» του Στρίκλαντ και της δίνης των πολιτικών συμφερόντων και ζητά τη βοήθεια του φίλου της Τζάιλς.
Ένα σκοτεινό παραμύθι βγαλμένο από τα άδυτα της αστείρευτης φαντασίας του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο. Μια ταινία που συνδυάζει τα πιο γλυκά όνειρα μας και τους πιο φριχτούς εφιάλτες μας. Μια ταινία που εξυψώνει το διαφορετικό και το αγκαλιάζει. Δεν το εξηγεί, αφήνει την εικόνα να μας το εξηγήσει. Δε χρειάζεται να καταλάβουμε, να εκλογικεύσουμε αυτή την εικόνα αγάπης που μας παρουσιάζει. Μας αγγίζει με το συναίσθημα και γι’ αυτό , ακόμα κι αν ξενίζει κάποιους το θέαμα , το ξεπερνούν και το δέχονται, γιατί στο τέλος δεν έχει σημασία ποιος είναι και πώς μοιάζει κάποιος , σημασία έχει το ίδιο το συναίσθημα, το οποίο, όσο διαφορετικοί και να είμαστε όλοι αναγνωρίζουμε το μεγαλείο του και το αποζητούμε.
Το καστ είναι απλά εξαιρετικό. Μια Σάλυ Χόκινς που μιλά στην ψυχή μας χωρίς να αρθρώσει ούτε μία κουβέντα, ένα βλέμμα και λίγες κινήσεις που λένε πιο πολλά κι από έναν δίωρο μονόλογο. Φυσικά ο Μάικλ Σάνον πολύ καλός στο ρόλο του αδίστακτου – ιδιόρρυθμου - ημίτρελου , ρόλος που προσομοιάζει σε παλιότερους και ξέρει να κάνει πολύ καλά. Και οι υπόλοιπες παρουσίες όμως πλαισιώνουν ιδανικά την ταινία , όπως της Οκτάβια Σπένσερ και το Ρίτσαρντ Τζένκινς. Για τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο Ντενίσιο ντελ Τόρο θα πω ότι ήταν ο γνωστός ευφάνταστος μοναδικός εαυτός του.
Δεν είναι μια ταινία γι’ όλους. Δεν είναι μια ταινία για ρεαλιστές . Είναι μια ταινία για τους λάτρεις της φαντασίας, κι αν όχι για τους λάτρεις γι’ αυτούς που δεν θα είχαν πρόβλημα να χαθούν για 2 ώρες σε έναν παράλληλο κόσμο χωρίς φυσικούς νόμους και χωρίς κοινωνικούς κανόνες. Έναν κόσμο ρομαντικής αναρχίας όπου το κάθε συναίσθημα που θα παρεισφρήσει θα αποτελεί και μια νέα πρόκληση. Ναι αυτή η ταινία είναι μια πρόκληση, ένας πειρασμός. Θα την αντέξετε;
Στους κινηματογράφους από 15 Φεβρουαρίου
Πέννυ Ψαρρά