The Post
Σκηνοθεσία: Στίβεν Σπίλμπεργκ
Παίζουν: Μέριλ Στριπ, Τομ Χανκς, Σάρα Πόλσον, Μπομπ Όντενκερκ, Μπρους Γκρίνγουντ
Η Κέι Γκράχαμ (Μέριλ Στριπ) είναι η ιδιοκτήτρια της τοπικής τότε (αρχές δεκαετίας ’70) εφημερίδας “The Washington Post” η οποία πασχίζει να εξασφαλίσει την επιβίωση της εφημερίδας που αποτελεί κληρονομιά του πατέρα της και του άντρα της οι οποίοι απεβίωσαν. Η Γκράχαμ επιλέγει να βγάλει την εφημερίδα στο χρηματιστήριο για να εξασφαλίσει την βιωσιμότητα της έπειτα από την παρότρυνση του περιβάλλοντος της. Τώρα, μετά το οικονομικό αυτό άλμα, χρειάζεται και μια «μεγάλη είδηση» για να συγκεντρώσει την προσοχή όχι μόνο των αναγνωστών αλλά ταυτοχρόνως και των μετόχων. Ο άνθρωπος που αναλαμβάνει να βρεθεί το τελευταίο και να ξεφύγει η εφημερίδα από τη δημοσίευση κοινότυπων και μηδαμινού ενδιαφέροντος ειδήσεων είναι ο Μπεν Μπράντλι (Τομ Χανκς). Ο Μπράντλι είναι υπέρμαχος μιας μαχητικής δημοσιογραφίας η οποία δε στέκεται πλάι στους πολιτικούς αλλά απέναντι τους, μια στάση που περιοδικά τρομάζει την Γκράχαμ. Η μεγάλη είδηση δεν έρχεται από την Washington Post αλλά από τους New York Times: έγγραφα του Πενταγώνου που επιβεβαιώνουν ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ ήξερε ήδη από το 1965, έπειτα από έρευνα που διενεργήθηκε, ότι είναι μάταιη η συνέχιση του πολέμου στο Βιετνάμ (Pentagon Papers) και παρά την επίγνωση του προβλήματος οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ επέλεξαν να συνεχίσουν τον πόλεμο θέτοντας σε θανάσιμο κίνδυνο τις ζωές χιλιάδων νέων Αμερικανών. Ο τότε πρόεδρος Νίξον κινεί νομικές διαδικασίες κατά των New York Times. Στη συνέχεια, ο δημοσιογράφος της Washington Post Μπαγκντίκιαν (Μπομπ Όντενκερκ) επιτυγχάνει να του περιέλθουν τα εν λόγω έγγραφα και τότε τίθεται το μεγάλο ερώτημα: Θα αδράξει την ευκαιρία η Post να βγάλει κι αυτή με τη σειρά της τα καταδικαστικά για την αμερικανική πολιτική έγγραφα ή η ιδιοκτήτρια της θα επιλέξει μια παθητική στάση που θα προστατεύσει σίγουρα την εφημερίδα από τα πολιτικά πυρά του Νίξον και από την οικονομική καταστροφή;
Ένα σίγουρα ιδιάζουσας σημασίας σημείο καμπής για την αμερικανική ιστορία, που αξίζει αναφοράς. Όπως επίσης και μια προσωπικότητα (της Κέυ Γκράχαμ) που επίσης είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα ως προς την εξίσωση των 2 φύλων στον εργασιακό χώρο. Όμως το πρόβλημα έγκειται σε αυτό ακριβώς το σημείο. Ο Σπίλμπεργκ δεν έχει αποφασίσει αν θέλει να κάνει μια ταινία για το πρώτο ή για το δεύτερο. Μεταφέροντας την προσοχή από το ένα στο άλλο, κάπου στη διάρκεια της ταινίας, ο θεατής χάνει την ουσία και τις λεπτομέρειες που θα ήταν επιθυμητές για να καταλάβει σε βάθος και το θέμα και την προσωπικότητα. Αυτό που γίνεται όμως αρκετά αισθητό στη διάρκεια της ταινίας και καταφέρνει ο σκηνοθέτης να περάσει ανεμπόδιστα στο θεατή είναι η κριτική ματιά απέναντι στη δημοσιογραφία, μια δημοσιογραφία η οποία θα πρέπει να έχει τη θέση ενός ελεγκτικού φορέα και όχι συγκάλυψης των εκάστοτε κυβερνήσεων
Η Στριπ εξαίσια όπως πάντα, αλλά αυτός που εντυπωσιάζει πραγματικά είναι ο Τομ Χανκς, όχι γιατί πρόκειται για κάποιο περίπλοκο ρόλο αλλά γιατί βγαίνει από το συνηθισμένο καλούπι του καλού παιδιού και ερμηνεύει έναν ρόλο τραχύ και μη εξευγενισμένο και το κάνει πραγματικά καλά. Οι σκηνοθετικές επιλογές κάνουν την ταινία λίγο να βαλτώνει ανά τακτά διαστήματα αλλά και με αρκετές καλές στιγμές που αναδύουν την πραγματική αγωνία που βίωσαν οι εμπλεκόμενοι στην υπόθεση τότε.
Γενικά αξίζει να δώσει κάποιος μια ευκαιρία στην ταινία για να αποκτήσει μια επαφή με το σκάνδαλο των Pentagon Papers, ειδικά κάποιος που δε γνωρίζει εκ των προτέρων το θέμα, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι θα εντυπωσιαστεί ή θα τον καθηλώσει κάποιο μεγάλο κινηματογραφικό επίτευγμα.
Στους κινηματογράφους από 11 Ιανουαρίου
Πέννυ Ψαρρά