Ο Θάνατος του Στάλιν (The death of Stalin)

Σκηνοθεσία: Αρμάντο Ιανούτσι

Παίζουν: Στιβ Μπουσκέμι, Όλγα Κιριλένκο, Τζέισον Άιζακς, Τζέφρι Τάμπορ, Ρούπερτ Φρέντ

Τις τελευταίες μέρες του ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης, Ιωσήφ Στάλιν , και τις μέρες που ακολούθησαν τον θάνατο του πραγματεύεται η νέα ταινία του Αρμάντο Ιανούτσι. Δολοπλοκίες, κρατικά μυστικά, δολοφονίες, παιχνίδια εξουσίας με χιουμοριστική ματιά συνθέτουν το πάζλ της κινηματογραφικής αυτής προσπάθειας. Αποκαλύπτεται το αλαλούμ που επικράτησε στην τότε Σοβιετική Ένωση καθώς ο θάνατος του Στάλιν έφερε και το τέλος μιας εποχής για την Ένωση, δεδομένου ότι ο σταλινισμός άφησε ανεξίτηλο το πέρασμα του τόσο στα κυβερνητικά κλιμάκια και στον τρόπο διακυβέρνησης όσο και στα λαϊκά στρώματα που άλλοι υπέφεραν από τις άνευ προηγουμένου διώξεις και δολοφονίες μελών της οικογένειας τους αλλά και άλλοι που ευεργετήθηκαν αφού βελτιώθηκε σημαντικά το βιοτικό τους επίπεδο φτάνοντας σε σημείο να τον θεοποιήσουν .

Γενικά μια μέτρια απόπειρα και στα δύο επίπεδα που θα μπορούσε κανείς να προσεγγίσει τη συγκεκριμένη ταινία. Καταρχάς, όσον αφορά το χιουμοριστικό μέρος , ελάχιστες είναι οι σκηνές που μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει πραγματικά αστείες. Στις υπόλοιπες το γέλιο προσπαθεί να εκμαιευθεί από τσιρίδες, βρισιές και υπερβολές, δηλαδή μέσα από φθηνά τρικς .

Στο δεύτερο επίπεδο , που είναι η πολιτική κριτική που ασκείται, η έλλειψη παντελούς σοβαρότητας των ηγετών της Σοβιετικής Ένωσης είναι μια πολύ φτωχή εξήγηση των όσων συνέβησαν. Συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς, ακόμα και στα πλαίσια της κωμωδίας το στίγμα που δίνεται είναι προς τελείως λάθος κατεύθυνση. Η κριτική είναι ευπρόσδεκτη, αλλά είναι καλό να δίνονται ισχυρότερα επιχειρήματα και μια καθαρότερη και ιστορικά ακριβέστερη εξιστόρηση των όσων συνέβησαν ώστε η κριτική να είναι σωστά θεμελιωμένη. Δηλαδή θέτοντας το διαφορετικά , το αν υπήρχαν προβλήματα εντός της Σοβιετικής Ένωσης, αυτό δεν οφείλεται σίγουρα στο ότι ήταν όλοι οι ηγέτες της  είτε χαζοί είτε καραγκιόζηδες. Πολύ απλοϊκή και αρκετά ελαφρόμυαλη ματιά.

Το καστ κινείται στο σύνολο του σε συμπαθητικά επίπεδα, χωρίς να ξεχωρίζει κάποιος για την ερμηνευτική αρτιότητα στη συγκεκριμένη ταινία.

Εν κατακλείδι , άχρωμη, ιστορικά παραληρηματική και ελλιπής με κάποια πυροτεχνήματα συμπαθητικών κωμικών στιγμών. 

Στους κινηματογράφους από 8 Μαρτίου 

                                                                                         Πέννυ Ψαρρά