Ο Κούμπο και οι δύο χορδές

Παίζουν: Αρτ Πάρκινσον, Σαρλίζ Θερόν/ Κωνσταντής Μαυριάς, Άννα Κουτσαφτίκη

Το Kubo and the two strings δεν είναι μόνο ένα εξαιρετικό ανιμέισον αλλά και ένας φόρος τιμής στο είδος.

Όταν ο Κούμπο χάνει και τη μητέρα του, καλείται να συγκεντρώσει την πανοπλία του νεκρού πατέρα του, που θα τον κάνει ανίκητο και θα τον θωρακίσει απέναντι στους εχθρούς του. Κατά την αναζήτηση της πανοπλίας ο Κούμπο βρίσκει ανέλπιστους συμμάχους. Δεν πρόκειται μάλιστα για μια τυχαία συνδρομή  αλλά ακριβώς για τη βοήθεια από το παρελθόν που αποζητά ένα ορφανό αγόρι.

Μέχρι εδώ η πλοκή δεν ξεφεύγει σημαντικά από μια αντίστοιχη περιπέτεια δράσης. Ο Κούμπο όμως έχει ένα χάρισμα. Μπορεί να κάνει το χαρτί να παίρνει όποια μορφή θέλει και να αποκτά δική του ζωή. Η δεξιοτεχνία του, η οποία στην αρχή απλά διασκεδάζει τους περαστικούς με την κομψότητά της, στην πορεία αποδεικνύεται μια ισχυρή μαγεία που βοηθά τον Κούμπο να δώσει υλική υπόσταση στη φαντασία του και να υπερνικήσει την πραγματικότητα.

Δεν είναι τόσο σεναριακή η σημασία αυτού του ευρήματος όσο αισθητική. Μέσα από τις περίτεχνες ιστορίες που αφηγούνται οι χάρτινες φιγούρες του Κούμπο, παρουσιάζεται στο κοινό η τεχνική του stop motion, η οποία βρίσκεται πίσω από τη δημιουργία του έργου. Οι εικόνες του έργου έχουν τέτοια μαγική δύναμη που δε σε απασχολεί πόσο δουλεμένη είναι η ιστορία. Κομμάτια χαρτί ξεχύνονται από την τσάντα του Κούμπο και μεταμορφώνονται σε αμέτρητα πουλιά ή ενώνονται κατά μυριάδες σχηματίζοντας ένα τεράστιο ιστιοφόρο. Μπροστά στα μάτια του θεατή οι δημιουργοί παρουσιάζουν βήμα προς βήμα τον τρόπο που σχηματίζονται όλες οι εικόνες που τον κατακλύζουν.

Προσθέστε στο βιρτουόζικο ανιμέισον το σάουντρακ του Ντάριο Μαριανέλι που γεφυρώνει άρτια την αμερικανική με την ασιατική κουλτούρα, εκκινώντας από ήχους της ασιατικής μουσικής παράδοσης για να εξελιχθεί στις μεγαλοπρεπείς μελωδίες που συνοδεύουν αυτή την επική περιπέτεια.

Το αποτέλεσμα είναι μια πανδαισία εικόνων και ήχων που θα κάνει τους λάτρεις τους είδους να παραβλέψουν με ευκολία τις λίγες φάλτσες νότες του σεναρίου.

Αλέξανδρος Πασπαρδάνης