La la Land
Σκηνοθεσία: Ντάμιεν Σαζέλ
Παίζουν: Ράιαν Γκόσλινγκ, Έμα Στόουν
Δύσκολα μπορεί να γίνει αντικειμενική αποτίμηση του La la land, παραβλέποντας το γεγονός ότι πρόκειται για μιούζικαλ. Αν τυχόν δεν είστε φαν του είδους, αν αμφιβάλλετε ότι μπορεί να συνυπάρξει ένα συνεκτικό σενάριο με την αυθόρμητη επιθυμία των ηρώων κάθε τόσο να σηκώνονται και να χορεύουν, μάλλον ούτε αυτή η ταινία θα σας ικανοποιήσει όσο κι αν διαθέτει αναμφισβήτητα πάμπολλες επιμέρους αρετές.
Η μεγαλύτερη από αυτές είναι φυσικά το πρωταγωνιστικό ζευγάρι. Είναι ευτύχημα που δεν προτιμήθηκαν αναγκαστικά οι καλύτεροι τραγουδιστές και χορευτές του Χόλυγουντ – γιατί αντικειμενικά ο Ράιαν Γκόσλινγκ και η Έμα Στόουν δεν είναι αυτοί – αλλά δύο ηθοποιοί με αβίαστο ταλέντο στην κωμωδία. Η χημεία μεταξύ τους, όπως αναδεικνύεται στους πνευματώδεις διαλόγους ειδικά των πρώτων σταδίων του φλερτ, είναι από μόνη της ένας λόγος να δεις την ταινία. Όσο περνάει η ώρα όμως η πορεία του ζευγαριού ακολουθεί σχηματικά την καλλιτεχνική ανέλιξη των δύο ηρώων. Η ταξινόμηση των σκηνών σε τέσσερις εποχές και η τάση να αναδειχθούν τα αξιοθέατα του Λος Άντζελες παράγουν ένα σχηματικό εφέ που δε βοηθάει την συνεκτική αφήγηση. Και η φιλοδοξία της ταινίας να αποτελεί παράλληλα μια περίληψη και ένα σχόλιο πάνω στην αμερικανική καλλιτεχνική παράδοση, από το παλιό Χόλυγουντ και την τζαζ μέχρι το σύγχρονο θέατρο και την ποπ, επιφορτίζει το σενάριο με μια σχεδόν ακατόρθωτη αποστολή.
Και από τη βιασύνη να ικανοποιηθούν όλες αυτές οι σεναριακές φιλοδοξίες, η αγωνία του καλλιτέχνη πριν την αναγνώριση περιγράφεται μάλλον επιδερμικά. Ο Γκόσλινγκ πολύ νωρίς έρχεται αντιμέτωπος με το δίλημμα να μείνει πιστός στις άτεγκτες καλλιτεχνικές αρχές του ή να πληρώνεται 1000 δολάρια την εβδομάδα για να παίζει σε μια επιτυχημένη μπάντα – ένα δίλημμα που θα σκότωνε να είχε τόσο νωρίς στην καριέρα του οποιοσδήποτε καλλιτέχνης παγκοσμίως. Η Στόουν εγκατέλειψε τη δουλειά της για να γράψει έναν θεατρικό μονόλογο, να κλείσει μόνη της το θέατρο και να καταξιωθεί μέσα από αυτό. Για κάθε ηθοποιό επί της γης μια τέτοια κίνηση θα ήταν το τέλειο ανέκδοτο, στο λαμπερό La la land, είναι το διαβατήριο για μια μεγάλου μήκους ταινία, εξολοκλήρου βασισμένη πάνω στην προσωπικότητα της νεαρής πρωταγωνίστριας, η οποία πέντε χρόνια αργότερα δεν μπορεί να περπατήσει στον δρόμο χωρίς να την αναγνωρίσουν.
Πιθανότατα άδικη κριτική, αφού δεν πρόκειται για το Inside Llewyn Davis και το θέμα του έργου δεν είναι ο κατά κανόνα μάταιος αγώνας για την καλλιτεχνική καταξίωση. Αυτή όμως είναι και η βασική ένσταση, το θέμα του έργου δεν είναι ακριβώς αυτό, αλλά δεν είναι ακριβώς και ο έρωτας, ούτε ακριβώς η αμερικανική καλλιτεχνική σκηνή, ούτε η θυσία του έρωτα στον βωμό της καταξίωσης. Είναι όλα αυτά μαζί και κανένα από αυτά πραγματικά. Τελικά πρόκειται για μια παράθεση φαντασμαγορικών σκηνών με έναν μάλλον χαλαρό δραματουργικό ιστό να τις συνέχει.
Η πανέμορφη τελευταία σεκάνς, το μεγάλο μοντάζ σκηνών που ξετυλίγουν με διαφορετικό τρόπο το κουβάρι της ιστορίας, μας αφήνει με μια πολύ γλυκιά αίσθηση και δείχνει ποιο θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα αν είχαμε να κάνουμε με ένα έργο που θα επέλεγε να μιλήσει για τον έρωτα δύο νεαρών καλλιτεχνών που πολιορκούν την αμερικανική showbiz και όχι με ένα έργο που μιλάει για την αμερικανική showbiz και χρησιμοποιεί τον έρωτα δύο νεαρών καλλιτεχνών για να δικαιολογήσει τα φαντασμαγορικά πλάνα της.
Αλέξανδρος Πασπαρδάνης