It's only the end of the world
Ναι, είναι απλά το τέλος του κόσμου ή αλλιώς η έκτη ταινία του Ξαβιέ Ντολάν και διαδραματίζεται στις λίγες ώρες επίσκεψης του Λουί στο πατρικό του, μετά από 12 χρόνια απουσίας. Ο λόγος της επίσκεψης του Λουί, που παραμένει ασαφής για τα υπόλοιπα μέρη της οικογένειας, προσθέτει ακόμα περισσότερη ένταση στο ήδη φορτισμένο από προσμονή οικογενειακό περιβάλλον αλλά οδηγεί και σε μια σειρά από ανούσιες, σχεδόν άβολες συζητήσεις που προσπαθούν να καλύψουν το κενό μιας τέτοιας μακρόχρονης απουσίας. Ο Λουί γνωρίζει ότι πεθαίνει (εμείς δεν ξέρουμε από τι) και απλά ψάχνει την κατάλληλη στιγμή για να το πει και στην υπόλοιπη οικογένεια.
Όλη η ταινία θα μπορούσε να διαχωριστεί στις επιμέρους συζητήσεις που είναι αναγκασμένος ο Λουί να κάνει με κάθε μέλος ξεχωριστά αλλά και με όλους μαζί. Πρώτα με την γυναίκα του αδερφού του (Marion Cotillard) μια γυναίκα συμβιβαστική που κατανοεί πολύ περισσότερα απ’ όσα λέει, έπειτα την μικρή αδερφή του (Léa Seydoux) που πλέον έχει μεγαλώσει και τον θαυμάζει απεριόριστα αλλά και με τον μεγάλο του αδερφό (Vincent Cassel) που παρουσιάζεται ιδιαίτερα κυνικός και απόμακρος σαν τον μεγάλο αδερφό της παραβολής του ''ασώτου'' που νιώθει παραγκωνισμένος αλλά και όλο καχυποψία για την επιστροφή του σταρ της οικογενείας. Μπορώ να πω ότι όλες αυτές οι συζητήσεις είναι κατά κύριο λόγο κουραστικές και τα ξεσπάσματα θυμού θυμίζουν λίγο άβολες οικογενειακές στιγμές από σίριαλ του Παπακαλιάτη. Αλλά παρόλα αυτά φαίνεται να έχουν το ρόλο τους, κυρίως ως αντίθεση στο βαρύ θέμα της όλης ταινίας. Διάφορες στιγμές ανάμνησης από τα παιδικά και εφηβικά χρόνια του Λουί, με slow motion σκηνές και επιβλητική μουσική, όπως συνηθίζει να κάνει σχεδόν σε όλες τις ταινίες του ο Ντολάν, και μετά επιστροφή πάλι με κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών για να νιώσουμε την ένταση των συναισθημάτων.
Ταινία που συγκινεί σε διάφορες στιγμές (ιδιαίτερα στην συζήτηση του Λουί με την μητέρα του) αλλά και εκνευρίζει ταυτόχρονα , όπως πολλές από τις οικογενειακές συγκεντρώσεις άλλωστε, που όμως δίνει στο τέλος μια ευκαιρία στο καλό cast ηθοποιών που έχει συγκεντρώσει να σώσει την ταινία και να δώσει ένα δυνατό αποκορύφωμα. Φινάλε με ιδιαίτερα ποιητικό τρόπο και μια σκηνή που αποτυπώνει μαγικά την μοναξιά του πρωταγωνιστή μέσα στο σπίτι που πρέπει να αποχαιρετίσει για μια ακόμη φορά και μάλλον για πάντα.
Στέφανος Γιδάρης