Η υπηρέτρια

Η ταινία  «HandMaiden» είναι πραγματικά ένας καλός λόγος για να κλειστείς σε μια αίθουσα τις επόμενες μέρες. Κατά προτίμηση κινηματογραφική αίθουσα, θα λέγαμε. Σκηνοθετημένη από τον Park Chan-wook, από τα χέρια του οποίου έχουμε απολαύσει τα «Oldboy» και «Lady Vengeance», η ταινία είναι βασικά μεταφορά του μυθιστορήματος της Sarah Waters «Fingersmith» και κινείται στα βήματα ενός καθαρά ψυχολογικού, ερωτικού θρίλερ.

Αποτελείται από τρία μέρη. Το τέλος του πρώτου μέρους θα μπορούσε άνετα  να είναι το τέλος της ιστορίας μια συνηθισμένης ταινίας. Αλλά αυτή η ταινία έχει πολλά ακόμα να πει. Το πιο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της ταινίας δεν  είναι μόνο ότι  το κάθε μέρος της έχει την δική του ανάπτυξη και λογική (κάτι που παρατηρούμε σχεδόν σε όλα τα φιλμ με ποικίλα αποτελέσματα) αλλά πολύ περισσότερο  ο αριστουργηματικός τρόπος που μπλέκεται το ένα μέρος με το επόμενο καθώς και πώς παίρνουν νέα μορφή και ερμηνεία πράγματα που έχεις ήδη παρακολουθήσει. Η αφήγηση δεν είναι γραμμική.

Η ιστορία της ταινίας φαίνεται να κινείται κυρίως γύρω από την απληστία ενός αυτοαποκαλούμενου κόμη, ο οποίος με  μέσα όπως η πλαστογραφία και η εξαπάτηση αλλά κυρίως με τη βοήθεια μιας υπηρέτριας, της Sookee, προσπαθεί να αποκτήσει την περιουσία μιας πλούσιας Γιαπωνέζας κληρονόμου. Η εξαπάτηση δεν απεικονίζεται απλά στην ταινία ως κάτι που αλλάζει συνεχώς θέση στην ροή της ιστορίας και πιάνει στα δίχτυα της κάθε φορά και άλλον χαρακτήρα. Είναι αλήθεια ότι  μέχρι το τέλος δεν είσαι σίγουρος ποιος χαρακτήρας είναι  περισσότερο εξαπατημένος και ποιος  λιγότερο. Πολύ περισσότερο όμως αυτός που κυρίως εξαπατάται ξανά και ξανά είναι ο θεατής που  με τον τρόπο που εξελίσσεται η ταινία πέφτει και αυτός θύμα των παραπλανήσεων.

Ο κάθε χαρακτήρας φαίνεται να περιορίζεται και να καθοδηγείται από τη δική του αδυναμία, η οποία τον κάνει και ιδιαίτερα ευάλωτο σε ένα τόσο μοχθηρό περιβάλλον. Οι δύο γυναίκες όμως αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη σχέση που μοιάζει να είναι σχέση αγάπης, γεγονός που φαίνεται να ξαφνιάζει και τις ίδιες, μιας και τα κίνητρα και των δύο από την αρχή ήταν καθαρά εγωιστικά. Το θαύμα έγινε και είναι το θαύμα μιας σχέσης που προσπαθεί πέρα των άλλων να απελευθερωθεί και από τα δεσμά της πατριαρχίας που ο χαρακτήρας του «σκοτεινού θείου» αντιπροσωπεύει.

Υπέροχη φωτογραφία και σκηνογραφία καθώς και μια αποτελεσματική  απεικόνιση συναισθημάτων και αισθήσεων που γίνετε μέσω ενός κολάζ συμβολικών εικόνων, προφορικού λόγου και τεχνητών βοηθημάτων, δημιουργώντας αρκετές φορές μια ηλεκτρισμένη ερωτικά και όχι μόνο ατμόσφαιρα. Κυρίως είναι μια καλή σπουδή πάνω στην αποπλάνηση  και  πώς αυτή βασίζεται, γαντζώνεται στον χώρο που ανοίγει η επιθυμία - αδυναμία του κάθε ανθρώπου.

Στέφανος Γιδάρης