Gauguin
Σκηνοθεσία: Εντουάρντ Ντελούκ
Παίζουν: Βινσάν Γκασέλ, Τουχάι Άνταμς, Μαλίκ Ζιντί
Το ταξίδι του μεγάλου γάλλου ζωγράφου Γκωγκέν (Βινσάν Γκασέλ) στην Ταϊτή εξιστορείται και απεικονίζεται στην κινηματογραφική αυτή ταινία, ένα ταξίδι που σημάδεψε τη ζωή και κυρίως το έργο του ιδιαίτερου αυτού καλλιτέχνη. Ο Γκωγκέν σε κάκιστη οικονομική κατάσταση, με μία οικογένεια που δε μπορεί να συντηρήσει λόγω αυτού του γεγονότος και όντας πιεσμένος ψυχολογικά από όλα τα παραπάνω βρίσκει διέξοδο στο ποτό και στην έξαλλη νυχτερινή ζωή του Παρισιού. Τα πάντα όμως τον πνίγουν, τον καταπιέζουν, κάνουν έναν ατέρμονο κύκλο και κείνος βρίσκεται συνέχεια στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε. Τι φταίει; Ο ζωγράφος θα καταλήξει ότι αυτό που φταίει είναι η στείρα από ουσία ζωή του δυτικού κόσμου. Γι’ αυτό θα πάρει την απόφαση να μετακομίσει στην Πολυνησία και πιο συγκεκριμένα στην Ταϊτή. Πραγματοποιώντας τελικά αυτό το ταξίδι μόνος του, αφού ούτε η οικογένεια του ούτε οι φίλοι του αποφάσισαν να τον ακολουθήσουν, θα ξεκινήσει μια μεγάλη περιπέτεια γι’ αυτόν, στην οποία θα έρθει σε επαφή με έναν τελείως διαφορετικό πολιτισμό, με έναν τρόπο ζωής απόλυτα ασύμβατο με αυτόν της Ευρώπης και στην οποία θα συναντήσει επίσης την Τεχούρα, την ιθαγενή που θα τον συναρπάσει και στην οποία θα βρει την έμπνευση για να δημιουργήσει κάποιους από τους αρτιότερους και πιο καινοτόμους πίνακες του.
Πρόκειται για ένα ταξίδι αναζήτησης της απλότητας και της ακατέργαστης ομορφιάς που φέρνουν τον άνθρωπο πιο κοντά στη φύση, δηλαδή στις ρίζες του. Εκεί τίποτα δεν περιορίζεται, ο άνθρωπος ζει πραγματικά ελεύθερος και ο καλλιτέχνης σε αυτή την παραζάλη της απελευθέρωσης από τα «δεσμά» της δυτικής νοοτροπίας μπορεί να αισθανθεί και να εκφράσει την απόλυτη έκσταση τόσο σε συναισθηματικό επίπεδο όσο και σε δημιουργικό.
Ο Βινσάντ Γκασέλ φάνηκε να συμμερίζεται την εκστατική αυτή εμπειρία του Γκωγκέν και δίνει μία ανεπανάληπτη ερμηνεία, τόσο ωμή και ρεαλιστική όσο και πρωτόγονη και ενστικτώδη. Ο Γκασέλ ζωγραφίζει δηλαδή με τα κατάλληλα χρώματα της παλέτας την πολυδιάστατη προσωπικότητα του Γκωγκέν και αποτελεί το πιο δυνατό χαρτί της ταινίας.
Σκηνοθετικά έχουμε μια μέτρια προσπάθεια, με κάποιες σκηνές που δίνουν όντως έμφαση στον εκκεντρικό χαρακτήρα του Γκωγκέν. Επίσης μας παρέχονται και κάποιες έντονα χρωματικά εικόνες που μας ταξιδεύουν και μας μεταφέρουν τις εικόνες που ενέπνευσαν και τον ίδιο τον Γκωγκέν, δημιουργώντας ένα αίσθημα επίγειου παραδείσου. Όμως ο σκηνοθέτης δεν ρισκάρει και δεν μας εκπλήσσει και αυτό στην εξέλιξη της ταινίας αρχίζει και δημιουργεί κόπωση αφού η κορύφωση δεν έρχεται ποτέ.
Στους κινηματογράφους από 10 Μαΐου
Πέννυ Ψαρρά