Dancer

Η κινηματογραφική εβδομάδα ανοίγει με δυο ντοκιμαντέρ αφιερωμένα σε βιογραφικά πορτρέτα καλλιτεχνών. Από τη μία το ''The Dancer'' με θέμα τη ζωή του χορευτή Sergei Polunin  και απή την άλλη το ''Gimme Danger'' του Jim Jarmush, με θέμα τον θρυλικό Iggy Pop και το συγκρότημα του, τους Stooges. Αποφασίσαμε να μιλήσουμε εκτενέστερα για το ''Τhe Dancer'' μιας και σε λίγες μέρες ο Sergei Polunin θα βρίσκετε στην Αθήνα για μερικές παραστάσεις στο θέατρο Παλλάς. Άλλωστε για το ''Gimme Danger'' είχαμε υψηλότερες προσδοκίες και σε κάποια σημεία μάς κούρασε.

Το  ''Τhe Dancer'' από την άλλη μας παρουσιάζει έναν λιγότερο γνωστό (σε σχέση με τον Iggy)  ήρωα, εκτός και αν είσαι από αυτούς που πάντα παρακολουθούσαν  καλλιτεχνικό μπαλέτο, τον Ουκρανό Polunin, ο οποίος όμως  συγκεντρώνει όλα αυτά τα στοιχεία που χρειάζονται για να χαρακτηριστεί κάποιος «παιδί θαύμα». Ο άνθρωπος που ανέλαβε τη σκηνοθεσία του εν λόγω ντοκιμαντέρ, ο αμερικανός  Steven Cantor, είναι γνωστός για παρόμοιες παραγωγές, με καλύτερο ίσως δείγμα του το «loudQUIETloud: A Film About Pixies (2006)»', με θέμα το θρυλικό συγκρότημα και τις τεταμένες σχέσεις μεταξύ των μελών του. Οι τεταμένες σχέσεις και η πίεση που φέρνει η αναγνωρισιμότητα είναι κάτι που παρακολουθούμε και στο «Τhe Dancer», το οποίο ξεκινάει με τα πρώτα βήματα του Polunin στις σχολές χορού της Ουκρανίας, το πέρασμα του στο φημισμένο British Royal Ballet School στην ηλικία των 13 ετών και την ανάδειξη του ως τον νεότερο πρώτο χορευτή της εν λόγω σχολής στην ηλικία των 19 ετών. Ο Polunin πάντα ξεχώριζε από τους υπόλοιπους συμφοιτητές του για την ικανότητα του στις χορευτικές πιρουέτες, στα ψηλά του άλματα καθώς και για την αρμονία των κινήσεων του. Υπάρχουν άλλωστε υπεραρκετά βίντεο ντοκουμέντα από σχεδόν όλες τις φάσεις της εκπαίδευσης του που το πιστοποιούν αυτό και όλα αυτά τα βίντεο είναι το βασικό υλικό που χρησιμοποιεί ο Cantor  στο ντοκιμαντέρ του.

Οι ικανότητες του Polunin είναι όμως η  μία όψη του νομίσματος και δεν μπορούν να εξηγήσουν την περίεργη τροπή που θα πάρει η καριέρα του από πολύ νωρίς κιόλας. Ο Polunin κατάγεται από φτωχή οικογένεια, μένει σε μια επαρχιακή πόλη της Ουκρανίας με μηδαμινές υποδομές και αυτό σημαίνει ότι το χρηματικό βάρος για την εκπαίδευση του αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου η οικογένεια του που αναγκάζεται να διασκορπιστεί στην Ευρώπη (η γιαγιά του στην Ελλάδα και ο πατέρας του στην Πορτογαλία) για να βγάλουν τα δίδακτρα. Το κόστος που πληρώνει για την καριέρα του είναι ίσως το διαζύγιο των γονιών του και τα χρόνια που αναγκάζεται να είναι μακριά τους. Λίγο από ενοχή για το κόστος αυτό, λίγο από την πίεση που του ασκείται από τις εξαντλητικές πρόβες της σχολής του, σε ηλικία 22 ετών προς έκπληξη όλων παραιτείται από πρώτος χορευτής της British Royal Ballet School. Ήταν από καιρό στα μέσα μαζικής ενημέρωσης γνωστός ως «bad boy» της σχολής με καταχρήσεις και ξέφρενα πάρτι αλλά αυτό ήταν κάτι εντελώς απροσδόκητο. Ο Cantor φαίνετε να παρουσιάζει με συμπάθεια προς τον καλλιτέχνη αυτή την αυτοκαταστροφική του πορεία και μας δείχνει το κόστος στην προσωπική ζωή ενός καλλιτέχνη που αναπόφευκτα συνεπάγεται μια καριέρα με  τέτοιες απαιτήσεις.

Το ντοκιμαντέρ κλείνει με μια ματιά για τη δύναμη των νέων μέσων προβολής και την δυναμική δικτύων όπως το YouTube, μιας και η συμμετοχή του Polunin στο γνωστό βιντεοκλίπ του «Take me to Church», με μια χορογραφία του στενού του φίλου θα τον φέρει και πάλι στην επικαιρότητα μιας  και το βίντεο γίνεται viral με πάνω από 16 εκατομμύρια views και τον κάνει γνωστό αυτόν και την ιστορία του στο πιο ευρύ κοινό. Είναι λίγο περίεργο να βλέπεις μια βιογραφία για ένα άτομο που είναι μόλις 27 ετών, πιο πολύ για βίντεο προμόσιον θα το έλεγες, αλλά τελικά ο τρόπος που παρουσιάζεται η ιστορία του Polunin χωρίς ψευδοσυναισθηματισμούς αλλά και η όρεξη σου να δεις μια ιστορία που δεν έχει διάθεση για κήρυγμα, παρά τις σκηνές οικογενειακής συμφιλίωσης στο τέλος, σε κρατάνε άνετα στην θέση σου για 85 λεπτά.

Στέφανος Γιδάρης