Αόρατη Κλωστή (Phantom Thread)

Σκηνοθεσία: Πολ Τόμας Άντερσον

Παίζουν: Ντάνιελ Ντέι Λιούις, Βίκυ Κριπς, Λέσλι Μάνβιλ

Ο εκκεντρικός  Ρέινολτς  Γούντκοκ (Ντάνιελ Ντέι Λιούις) , είναι ο ιδιοκτήτης ενός οίκου υψηλής ραπτικής στο Λονδίνο . Τα πάντα πάνω του, γύρω του , μέσα του είναι ξεχωριστά και ιδιαίτερα. Ζει σε έναν «κόσμο» που έχει φτιάξει εκείνος και στον οποίο επιτρέπεται να εισέρχονται ελάχιστοι άνθρωποι, αυτοί που αναγκαστικά συναναστρέφεται λόγω της δουλειάς του και η αδερφή του Σίριλ (Λέσλι Μάνβιλ), που είναι ο μοναδικός άνθρωπος που αντιλαμβάνεται και ανέχεται αυτές του τις ιδιαιτερότητες. Η ρουτίνα των δυο τους είναι σταθερή και οι κανόνες που έχει θέσει κυρίως ο Ρέινολτς απαραβίαστοι. Όποια άλλη γυναίκα μπαίνει στη ζωή του Ρέινολτς το κάνει μόνο παροδικά, γιατί γρήγορα χάνει το ενδιαφέρον του γι’ αυτές και κυρίως γιατί αρνούνται να ακολουθήσουν την εμμονική σχεδόν, αποστειρωμένη ρουτίνα του. Ο στόχος πάντα ο ίδιος : η αρτιότητα της δουλειάς του. Επειδή όμως όπως ξέρουμε όλοι οι κανόνες έχουν και εξαιρέσεις, ο Ρέινολτς θα συναντήσει τη δική του εξαίρεση σε ένα καφέ στην κωμόπολη όπου έχει το εξοχικό του. Η αμεσότητα, ο δικό της «ιδιαίτερος» αέρας κάνουν τον αυστηρό Ρέινολτς να προσέξει την Άλμα (Βίκυ Κριπς) μια αυθόρμητη ύπαρξη που του κεντρίζει το ενδιαφέρον. Μάλιστα καθώς διαπιστώνει  ότι εκτός από το ότι τον ελκύει, τον εμπνέει και δημιουργικά την προσκαλεί να μείνει μαζί του στο Λονδίνο . Έτσι ξεκινάει ένα ταξίδι κοινής πορείας, στο οποίο ο ένας προσπαθεί να προσεγγίσει τον άλλο. Ο Ρέινολτς ξεκινά να αποδέχεται τις ενοχλητικές κατ’ αυτόν συνήθειες της Άλμα. Η Άλμα θα προσπαθήσει να σπάσει το «κέλυφος» που κρύβει μέσα του τον πραγματικό Ρέινολτς. Η προσπάθεια της αυτή θα προσκρούσει στην αντίθεση ή και στην αδυναμία του να βγει από την ρουτίνα αυτή που αφενός του διασφαλίζει την επαγγελματική επιτυχία και αφετέρου τον προστατεύει από συναισθηματικά ατοπήματα. Αν δεν ανοίγεσαι να δώσεις μια ευκαιρία στην αγάπη τότε δεν μπορείς να πληγωθείς από αυτή…

Μια ταινία αφιερωμένη στην αγάπη και στα δημιουργικά μυαλά. Τι είναι η αγάπη; Θυσία, υποταγή, λαχτάρα, πάθος, τρέλα; Ή όλα αυτά μαζί ; Που είναι το όριο που είναι λογικό να φτάσει κάποιος γι’ αυτή; Μπορεί όμως κάποιος να οριοθετήσει την αγάπη με το λογικό; Και όταν η τέχνη σου είναι η μεγάλη σου αγάπη χωράει και ο έρωτας για έναν άλλο άνθρωπο σε αυτή;

Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις βρίσκει τον ιδανικό τρόπο ίσως να τελειώσει (σύμφωνα με δηλώσεις του) την καριέρα του. Ο πολυσχιδής χαρακτήρας του Ρέινολτς  Γούντκοκ αποτελεί τον καταλληλότερο επίλογο για έναν από τους πιο πολυεπίπεδους ηθοποιούς της γενιάς του. Η πολυπλοκότητα του ταλέντου του απλώνεται αφειδώς . Οι ερμηνείες των Βίκυ Κριπς και Λέσλι Μάνβιλ που υποδύονται την Άλμα και την Σίριλ  αντίστοιχα, είναι εξίσου συνταρακτικές, βαθιές και καλλιτεχνικά απόλυτα επιδέξιες.

Σκηνοθετικά ο Άντερσον δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα που αναπαριστά τον συναισθηματικό λαβύρινθο των πρωταγωνιστών. Φως όταν ο Γούντκοκ δημιουργεί , πατά στα δικά του γνώριμα μονοπάτια που δεν τον φοβίζουν. Ημίφως όμως όταν ο Γούντκοκ παλεύει με τις σκιές των συναισθημάτων του, εικόνες που φτάνουν στα όρια του θρίλερ ως προς τη δομή τους. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση που αποτυπώνει και χρωματικά ευφυώς τις συναισθηματικές εναλλαγές από τη χαρά και την ολοκλήρωση που του προσφέρει η τέχνη του στο φόβο μπροστά στον άγνωστο  κόσμο της αγάπης. Αυτόν τον καμβά όμως συμπληρώνει ιδανικά και η μουσική επένδυση του Τζόνι Γκρίνγουντ, κυρίως με όπλο του το πιάνο, που της προσδίδει τον κατάλληλο ρυθμό.

Καταλήγοντας, η ταινία, όπως ειπώθηκε , κρίνοντας την αποσπασματικά ως προς τα στοιχεία που την συνθέτουν είναι εξαιρετική, «one of a kind». Και υπάρχουν στιγμές που πραγματικά έχεις μπει ολοκληρωτικά μέσα σε αυτή και χάνεσαι. Στο σύνολο της το μόνο που κάνει λίγο τον θεατή να αποσυνδέεται από την κινηματογραφική πραγματικότητα είναι η αργή εξέλιξη (για τους μη λάτρες του είδους αυτού του δράματος) και ως προς το τελευταίο 20λεπτο της ταινίας, η εξέλιξη της υπόθεσης και το τέλος ίσως ξενίσουν καθώς αφήνουν μια μετέωρη αίσθηση. Κι αυτό ως η τελευταία γεύση (χωρίς να περιμένει κανείς απαραίτητα την κάθαρση από την ταινία) από ένα έργο που έχει απογειωθεί κατά το μεγαλύτερο μέρος του είναι λίγο απότομο και απρόσμενο, και ίσως ένα από τα αδύναμα σημεία του.

Στους κινηματογράφους από 1 Φεβρουαρίου