120 Battements Par Minute > 120 Χτύποι Το Λεπτό

Σκηνοθεσία: Robin Campillo

Παίζουν: Nahuel Perez Biscayart, Arnaud Valois, Adele Haenel

ACT UP PARIS. Στη δεκαετία του 90’ όλοι πλέον γνωρίζουν τι είναι ο ιός του AIDS. Χιλιάδες άνθρωποι νοσούν και είναι υποχρεωμένοι να αποδεχτούν το τελεσίδικο του θανάτου, του δικού τους θανάτου. Όμως μη βιάζεστε δεν είναι μια ταινία με ζόμπι και ανθρώπους σε κατάθλιψη, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Νέοι άνθρωποι, με αγάπη για τη ζωή, δραστήριοι και δυναμικοί, δεν κλείνονται στο καβούκι τους, αλλά μέσω της οργάνωσης ACT UP PARIS, κάνουν πορείες, προσπαθούν να ενημερώσουν τον κόσμο και κυρίως τους έφηβους πώς να παίρνουν μέτρα προφύλαξης, τα βάζουν με τις φαρμακοβιομηχανίες και με τους πολιτικούς. Με λίγα λόγια προσπαθούν να ταρακουνήσουν όσους γυρνούν το βλέμμα και κοιτάνε αλλού. Οι κεντρικοί ήρωες είναι ο Σον και ο Νατάν, δύο νέοι που γνωρίζονται μέσα στην ακτιβιστική ομάδα της ACT UP PARIS. Ο Σον νοσεί από τον ιό, ο Νατάν είναι υγιής, όμως αυτό δεν μπαίνει εμπόδιο στη σχέση τους. Πέρα όμως από την ερωτική πορεία ενός ομόφυλου ζευγαριού, υπάρχουν πολλές ιστορίες και κυρίως η δράση των ακτιβιστών.

Στην αρχή της κριτικής ανέφερα ότι το έργο διαδραματίζεται στη δεκαετία του 90’ όμως δίνεται έξυπνα χωρίς να αναφέρεται πουθενά καθαρά. Λίγο μέσω της μουσικής, αρκετά μέσω των συνθημάτων κατά του τότε προέδρου της Γαλλίας και για κάποιους παρατηρητικούς ίσως μέσω των ρούχων.

Ενδιαφέρον έχει για το θεατή να παρατηρήσει πως λαμβάνονται οι αποφάσεις μέσα στην  ACT UP PARIS. Όπως και σε κάθε άλλο οργανισμό με πολιτικές προεκτάσεις, οι άνθρωποι εκεί συζητάνε, διαφωνούνε, συγκρούονται, έχουν τις συμπάθειες ή τις αντιπάθειες τους. Κάποιες φορές είναι παρορμητικοί και εκθέτουν την ομάδα τους. Όμως ο στόχος είναι για όλους ξεκάθαρος, πρέπει να βρεθεί λύση, κι αν οι ίδιοι δεν μπορούν να σωθούν, τουλάχιστον να μη νοσήσουν κι άλλοι.

Μπαίνουν στις τάξεις στην ώρα της διδασκαλίας για να ενημερώσουν. Και εδώ όπως και παντού οι αντιδράσεις ποικίλουν, με καθηγητές που θέλουν να τους διώξουν από τις τάξεις τους για να μην σκανδαλίσουν τους μαθητές και με άλλους που θεωρούν σημαντικό να ενημερωθούν οι έφηβοι. Αλλά και με έφηβους που χαζογελάνε όταν παίρνουνε στα χέρια τους τα προφυλακτικά και τα φυλλάδια, κάποιους που νιώθουν ότι τους αφορά το θέμα αλλά και με άλλους που θεωρούν ότι το πρόβλημα ανήκει μόνο στους ομοφυλόφιλους. Πόσο φασιστικό αλήθεια να θεωρεί κάποιος ότι ένας ιός που σκοτώνει είναι μια βιβλική τιμωρία για να μείνουν μόνο οι ‘‘καθαροί’’ ζωντανοί!

Το σενάριο έχει γραφτεί από το σκηνοθέτη αλλά και από τον Φιλίπ Μανζό, πρώην πρόεδρο της Act Up. Οπότε τίποτα δεν είναι γραμμένο στον αέρα, εκτός από την ερωτική ιστορία, όπου όμως μπορεί μέσα στον κόσμο να έχουν υπάρξει αντίστοιχες. Αντιθέτως η δράση της ομάδας και ο τρόπος που παίρνονταν οι αποφάσεις είναι βασισμένες στην πραγματικότητα χωρίς να χάνει όμως η ταινία την ταυτότητα της παραπέμποντας σε άλλο είδος.

Η ταινία είναι περίπου δυόμιση ώρες και αυτό ίσως κουράσει προς το τέλος το θεατή. Πρέπει να θεωρηθεί ακατάλληλη για κάτω των δεκαπέντε και ενώ πριν από μια γενιά θα θεωρούνταν ακατάλληλη και για κάτω των δεκαοχτώ, δεδομένου ότι πολλοί έφηβοι ξεκινάνε την ερωτική τους ζωή, καλό είναι να ενημερώνονται, έστω και μέσω μιας ταινίας. Μερικές φορές ο έμμεσος τρόπος είναι πιο αποδοτικός από ένα επιστημονικό βιβλίο ή ένα ντοκιμαντέρ.  

Το 120 BPM έχει τραβήξει το ενδιαφέρον ήδη στο εξωτερικό. Κέρδισε το Grand Prix στο 70^ο Φεστιβάλ κινηματογράφου στις Κάννες, αλλά και το Βραβείο της Επιτροπής Κριτικών Κινηματογράφου.  

Από 28 Σεπτεμβρίου στους κινηματογράφους.