A monsters call
To Monsters call είναι μια ταινία βασισμένη πάνω στο ομώνυμο παιδικό μυθιστόρημα του Patrick Ness που εκδόθηκε το 2011 και στηριζόταν πάνω στην βασική ιδέα της Siobhan Dowd, η οποία πέθανε από καρκίνο πριν την έκδοση του μυθιστορήματος. Οπότε καλά φανταστήκατε, το θέμα της ταινίας μας έχει να κάνει με τον καρκίνο που αντιμετωπίζει μια γυναίκα (μάλιστα σε προχωρημένο στάδιο) και τις συνέπειες που έχει αυτό στην ζωή του νεαρού γιού της Κόνορ Ο' Μάλει. Ο Κόνορ, όπως λέει και ο αφηγητής της ταινίας, δεν τόσο μικρός ώστε να θεωρηθεί παιδί αλλά ούτε και τόσο μεγάλος ώστε να θεωρηθεί άνδρας. Αυτό το μεσοδιάστημα (η ηλικία του Κόνορ, η κατάσταση μεταξύ ζωής και θανάτου της μητέρας του) είναι ο βασικός τόπος και χρόνος της ταινίας. Είναι αυτή η αβεβαιότητα που δημιουργεί αυτή η μετάβαση η οποία δίνει και την ένταση στην ιστορία.
Ποιόν τρόπο θα βρει ο Κόνορ να αντιμετωπίσει την πίεση που δημιουργεί ο επικείμενος θάνατος της μητέρας του Μέσα σε όλα έχει να αντιμετωπίσει και το καθημερινό bullying στο σχολείο του, την αυστηρή γιαγιά του και την ελλιπή παρουσία του πατέρα του που μένει στην Αμερική με τη νέα οικογένεια του. Ο Κόνορ έχει κληρονομήσει το χάρισμα της μητέρας του στη ζωγραφική και μέσω αυτής της κληρονομιάς χτίζει μια φανταστική σχέση με ένα δέντρο-τέρας (ίταμος είναι το συγκεκριμένο δέντρο), το οποίο τέρας είναι μια περίεργη μίξη των σχεδίων του Κόνορ αλλά και ενός αληθινού δένδρου που βλέπει από το παράθυρό του.
Το ραντεβού τους είναι συγκεκριμένο (κάθε μέρα στις 12:07) και οι τρεις ιστορίες που το δέντρο τού διηγείται είναι ο τρόπος με τον οποίο το δέντρο κάνει τον Κόνορ να δει την αλήθεια πίσω από ό,τι του συμβαίνει. Είναι το δέντρο εκεί για να θεραπεύσει την μητέρα του (όπως αφήνεται να εννοηθεί σε κάποιο σημείο) ή είναι εκεί για να βοηθήσει τον Κόνορ να πει την αλήθεια που τον βαραίνει; Είναι δηλαδή το δέντρο ο γιατρός που θα θεραπεύσει το καρκίνο της μητέρας του ή απλά ο ψυχίατρος που θα τον μάθει να αποδέχεται τον φόβο και την ενοχή;
Οι ιστορίες που το δέντρο διηγείται γίνονται ευκαιρία να παρουσιαστούν στην μεγάλη οθόνη, σε ένα κατά τα άλλα ρεαλιστικό σενάριο, φανταστικά στοιχεία που παίρνουν σάρκα και οστά με διάφορα σχέδια βγαλμένα από παραμύθια με δράκους και μοχθηρές βασίλισσες. Αρκετά συγκινητική ιστορία η οποία δεν μένει απλά στην απεικόνιση ενός δράματος που απλά σε συγκινεί, αλλά δείχνει και τα τυφλά σημεία που θολώνουν την κρίση κάποιου που έρχεται αντιμέτωπος με ανεξήγητα, ανυπέρβλητα προβλήματα όπως ο θάνατος. Αν το δέντρο μες τις διακλαδώσεις του και την επιμονή του (που μόνο μέσω αυτού μπορεί να θεραπευθεί κάθε ασθένεια, όπως αναφέρεται στην ταινία) μας θυμίζει τον ανθρώπινο εγκέφαλο, τότε περισσότερο η θεραπεία που μας δίνει η ταινία αυτή είναι η θεραπεία που προέρχεται όχι μόνο από την αποδοχή του αναπόφευκτου αλλά και η θεραπεία από την αποδοχή της ενοχής που νιώθουν όσοι παραμένουν ζωντανοί.
Στέφανος Γιδάρης