ΜΑΣ ΜΕΓΑΛΩΣΑΝ ΛΥΚΟΙ
KIMBERLY BRUBAKER BRADLEY
-Εκδόσεις Παπαδόπουλος-
Ένα εφηβικό μυθιστόρημα προτροπή φτάνει στα χέρια μας, από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος. Η Ντέλα είναι δέκα ετών, με τη μητέρα της στη φυλακή και χαμένη στον κόσμο των ναρκωτικών, έχει από μωρό να την προστατεύει η κατά έξι χρόνια μόλις μεγαλύτερη αδερφή της Σούκι. Τα κορίτσια ζουν στο σπίτι του τελευταίου εραστή της μητέρας τους, αν και στην πραγματικότητα τις καθημερινές μέρες μένουν χωρίς ενήλικη επιτήρηση. Όταν τις παρασκευές το βράδυ εκείνος επιστρέφει στο σπίτι, τα πράγματα για τα κορίτσια είναι ακόμη χειρότερα, κυρίως για τη Σούκι, η οποία με κάθε θυσία προσπαθεί να προστατέψει τη Ντέλα, παίζοντας το ρόλο της μητέρας χωρίς να είναι. Όταν θα συμβεί κάτι στη Ντέλα, που το δεκάχρονο κορίτσι δε θα μπορεί να καταλάβει ή να εξηγήσει, η Σούκι θα καταφέρει να πάρει την αδερφή της και να φύγουν. Οι κοινωνικές υπηρεσίες θα μεταφέρουν τα δύο κορίτσια σε ένα σπίτι όπου μια άγνωστη θα αναλάβει την κηδεμονία τους, όμως τα τραύματα δε γίνεται να ξεπεραστούν από τη μια στιγμή στην άλλη. Μπορεί η Ντέλα έχει τη Σούκι, η Σούκι νιώθει ότι δεν έχει κανέναν, κι όταν η ευθύνη που τη βαραίνει και που δεν της αναλογεί, τη γονατίζει, θα ωθήσει τη Σούκι σε απόπειρα αυτοκτονίας.
Η συγγραφέας αφηγείται την ιστορία της από τη σκοπιά της Ντέλα, ενός δεκάχρονου παιδιού το οποίο έχει μόνο μια αδερφή, που στο σχολείο έχει προβλήματα τόσο με τη δασκάλα όσο και με συμμαθητές της. Όμως δεν είναι μόνο ο πατριός της, ούτε μια δασκάλα που κάνει διεκπεραιωτικά το μάθημα αντιπαθώντας τα παιδιά που προκαλούν μπελάδες ή ο συμμαθητής που προσπαθεί να της επιβληθεί, κι οπού από την πρώτη στιγμή έχουν κακή χημεία, υπάρχουν κι άλλες συμμαθήτριες, αλλά και ενήλικες που είναι έτοιμοι να την ακούσουν και να τη βοηθήσουν. Η Brubaker δανείζεται στη διήγηση της την αθωότητα ενός παιδιού, που όμως έχει εμπειρίες που κανένας ενήλικας δε θα επιθυμούσε. Ο τίτλος του βιβλίου είναι διφορούμενος αφού στο νου μας έχουμε κυρίως τον λύκο ως κάτι επικίνδυνο, όμως για την αγέλη του είναι προστατευτικός και αγωνιστής. Η Ντέλα θαυμάζει τους λύκους και θα ήθελε και εκείνη να είναι λύκαινα, όμως είναι άνθρωπος και πρέπει να πάρει τα στοιχεία των λύκων που θαυμάζει και να τα εντάξει στον χαρακτήρα της.
Ένα μυθιστόρημα που προτρέπει τα θύματα να μιλήσουν, αλλά και τους υπόλοιπους να ακούσουμε. Απ’ ότι φαίνεται η κακοποίηση και η παρενόχληση δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, και ούτε κατά διάνοια όσο σπάνιο μπορεί κάποιοι να το θεωρούσαμε για νεαρές ηλικίες. Και φυσικά δεν είναι μόνο η σωματική κακοποίηση, αλλά έρχεται να προστεθεί και η ψυχική, οι ενοχές, ο φόβος και τόσα ακόμη άλλα που καταρρακώνουν τα θύματα. Η συγγραφέας ως θύμα κακοποίησης ξέρει ότι μπορεί να γιατρευτεί ένα θύμα, αλλά ποτέ μόνο του. Δε γνωρίζω τι δυνατότητες και πόση ελευθερία έχουν οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία, αλλά το «Μας μεγάλωσαν λύκοι» προσφέρεται για να γίνουν συζητήσεις μέσα στην τάξη και μάλιστα εκτός από την παρενόχληση μπορούν να μιλήσουν και για τον σχολικό εκφοβισμό, κι ίσως να έχουν μεγαλύτερη προσοχή από τους μαθητές τους από ότι στην παράδοση της ύλης.
«Έχε το νου σου στο παιδί», τραγουδούσε ο Σιδηρόπουλους στους υπέροχους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, «γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα», καιρός να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, προστατεύοντας τα παιδιά και μην κρατώντας τους μυστικά, αλλά μιλώντας μαζί τους, έτσι αν χρειαστεί μόνο θα μας εμπιστευτούν, όταν ξέρουν ότι είμαστε πλάι τους.
Μαίρη Β.
Διαβάστε επίσης:
