Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΝΑΤΟΜΙΑ –Ο απόλυτος (και αηδιαστικότατος) οδηγός για το ανθρώπινο σώμα.

Πόσες εργασίες κάνει το σώμα σου την ώρα που εσύ παίζεις παιχνίδια στον υπολογιστή σου, χαζεύεις τηλεόραση ή τεμπελιάζεις στο μάθημα της φυσικής; Πόσο συνεργάζονται τα εσωτερικά σου όργανα για να έχει το σώμα σου σωστή λειτουργία και να είσαι ο ίδιος υγιής και δραστήριος; Ο Άνταμ Κέι, προέρχεται από οικογένεια γιατρών, υπήρξε και ο ίδιος γιατρός αλλά έπειτα από ένα δυστύχημα στη δουλειά, αποφάσισε να εγκαταλείψει την ιατρική και να γίνει κωμικός. (Αυτό το γνωρίζουμε από το βιβλίο του «Αυτό θα πονέσει», το οποίο διαβάσαμε μέσα σε μία νύχτα. Σε αυτό περιέγραφε αστεία περιστατικά από την περίοδο που εργάστηκε στο δημόσιο σύστημα υγείας της Μεγάλης Βρετανίας, αναφέρει  διάφορα για το ιατρικό σύστημα καθώς και την ιατρική ιεραρχία).

Μπορεί ο Άνταμ Κέι να ‘‘εγκατέλειψε’’ την ιατρική για τους δικούς του λόγους, όμως καθώς φαίνεται παραμένει ερωτευμένος μαζί της, αφού μέσω των βιβλίων του επιστρέφει σε αυτή, και κάτι μου λέει ότι το απολαμβάνει. Έπειτα λοιπόν από το βιβλίο που προανέφερα αλλά και τη «Χριστουγεννιάτικη εφημερία», βιβλία τα οποία ενδείκνυνται για ενήλικες επιστρέφει με ένα βιβλίο για τα παιδιά, αλλά τι πειράζει αν το διαβάσεις κι εσύ που έχεις κλείσει (προ πολλού) τα 18; Σε αυτό περιγράφει με αρκετές πληροφορίες , αν και με ιδιαίτερα ευχάριστο και κατανοητό τρόπο το πώς συμπεριφέρεται το κάθε όργανο αλλά και τη δουλειά που έχει αυτό στο σώμα. Μαθαίνουμε (εμείς τα παιδιά) για το δέρμα, για την καρδιά, για το αίμα, για τους πνεύμονες, για τον εγκέφαλο, για τις τρίχες και τα νύχια, για τα μάτια, τα αυτιά το στόμα και τη μύτη, για τα οστά, τους μύες, την κοιλιά, το νεφρό και το συκώτι, την αναπαραγωγή (να σταματήσετε επιτέλους και εσείς οι μεγάλοι να μας παραπληροφορείτε για το πώς ήρθαμε στον κόσμο), για τη ζωή και το θάνατο και για τα μικρόβια. Βοηθοί του στο βιβλίο, το ρομπότ υπηρέτης του και φυσικά ο Χένρυ Πάκερ που έντυσε με αστείες εικόνες αλλά και βοήθησε να γίνουν πιο κατανοητά τα λόγια του Κέι. Σαμποτέρ του, η σκυλίτσα του η Πιπίν. Στο τέλος του κάθε κεφαλαίου, ο Κέι ξεδιαλύνει κάποιες απορίες που μπορούν να έχουν τα παιδιά αλλά προσθέτει και ένα ακόμη μέρος όπου καταρρίπτει αστικούς μύθους, όπως για παράδειγμα ότι χρησιμοποιούμε μόνο το 10% του εγκεφάλου μας, και σταθεροποιώντας κάποιες άλλες απόψεις που ισχύουν.

Κάποια στιγμή που το είδα στη ντάνα με τα βιβλία που έχω για διάβασμα, αναρωτήθηκα πόσο κουράγιο χρειάζομαι για να διαβάσω ένα βιβλίο ιατρικού περιεχομένου, έστω κι αν απευθυνόταν σε παιδιά. Τελικά μόλις το ξεκίνησα κατέληξα ότι χρειαζόμουν περισσότερο κουράγιο να το κλείσω και να ασχοληθώ με τις άλλες υποχρεώσεις μου που έτρεχαν, ώστε να το πιάσω ξανά αργότερα. Από το εξώφυλλο, αρχίζουν τα χαμόγελα και τα αστεία, μάλιστα έχει και πειράγματα που απευθύνονται στους νεαρούς αναγνώστες. Αν όλα τα σχολικά βιβλία, τουλάχιστον του δημοτικού, ήταν γραμμένα με τον τρόπο του Κέι, αποφεύγοντας τη δήθεν σοβαροφάνεια, ίσως είχαμε περισσότερα άριστα. Μήπως πρέπει να σκεφτεί το εκεί υπουργείο να τον προσλάβει γα τη συγγραφή σχολικών βιβλίων, όπως η βιολογία;

Θα αναρωτιέστε βέβαια εξαιτίας του τίτλου του, πρόκειται όντως για αηδιαστικότατο οδηγό; Όχι παραπάνω από το σώμα. Αλλά παραπάνω από αηδιαστικότατος είναι διασκεδαστικότατος. Για το μόνο που δεν μπορώ να σας εγγυηθώ, είναι ότι δε θα σας παλαβώσει το βλαστάρι σας, όταν το διαβάζει με ερωτήσεις «ήξερες αυτό και ήξερες το άλλο;» είναι ένα ρίσκο που πρέπει να πάρετε.

Αν γνωρίζαμε λεπτομέρειες για το πώς λειτουργεί το σώμα μας, ίσως να το σεβόμασταν περισσότερο και να το προσέχαμε λίγο παραπάνω. 

Μαίρη Β.

Διαβάστε επίσης: