ΑΝΤΙΟ ΣΜΥΡΝΗ
ΙΩΑΝΝΑ ΜΠΑΜΠΕΤΑ
Εικονογράφηση: Άρτεμις Πρόβου
-Εκδόσεις Μίνωας-
Η περασμένη χρονιά, ήταν η επέτειος για τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821. Βέβαια εξαιτίας του Covid-19, και του lockdown οι γιορτές αυτές γίνανε σε έναν περιορισμένο κύκλο ευνοημένων προσώπων. Όμως και το 2022 έρχεται με μια δική του επέτειο, η οποία κάθε άλλο από χαρμόσυνη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί για το ελληνικό έθνος, αφού το 1922 ο ελληνικός πληθυσμός της Σμύρνης είτε σφαγιάστηκε είτε κατέφυγε στην προσφυγιά.
Η συγγραφέας παιδικών βιβλίων, αναλαμβάνει μέσα από το βιβλίο της και σε συνεργασία με την εικονογράφο, Άρτεμις Πρόβου, να εξηγήσει στους νεαρούς αναγνώστες τι συνέβη εκείνες τις ημέρες, αλλά και το τι προηγήθηκε των γεγονότων αυτών, μέσα από τα μάτια του ήρωα της, του νεαρού Λευτέρη. Η απόβαση του ελληνικού στόλου στη Σμύρνη, πείθει τον ελληνικό πληθυσμό της περιοχής ότι πλέον η Σμύρνη ανήκει στους έλληνες. Όμως τρία χρόνια είναι αρκετά για να αλλάξουν τα πράγματα και η χαρά να γίνει πίκρα.
Δε θα σταθώ στο ιστορικό κομμάτι του βιβλίου, άλλωστε λίγο ή πολύ όλοι γνωρίζουμε τι συνέβη εκείνα τα χρόνια. Αυτό όμως που πραγματικά εκτίμησα στο βιβλίο της Μπαμπέτα, είναι ότι προτιμάει να σταθεί στη φιλία του Λευτέρη με τον συνομήλικο του και τούρκο Ασλάν. Τα δυο παιδιά, μέσα στην αθωότητα της ηλικίας τους δεν αντιλαμβάνονται αυτά που τους χωρίζουν, αλλά εστιάζουν στα όσα τους ενώνουν. Το ίδιο φυσικά συμβαίνει και με τις οικογένειες τους . Και μπορεί οι ‘‘μεγάλοι’’ να σκοτώνονται ή μάλλον να βάζουν τους απλούς πολίτες να σκοτώνονται αλλά για τη ζωή, μόνο και πάντα η ειρήνη θα είναι η λύση. Μια ωραία πρόταση αν θέλετε να μιλήσετε στα παιδιά για την περίοδο πριν την καταστροφή της Σμύρνης, και ιστορικά δίνει αρκετές πληροφορίες, χωρίς να τα κουράζει με υπερβολικές, αποφεύγοντας να μετατρέψει την ανάγνωση σε μάθημα ιστορίας, αλλά και ο τρόπος που δίνεται η ζωή του Λευτέρη και της οικογένειας του στη Σμύρνη , δεν έχει ως σκοπό τη μισαλλοδοξία αλλά την αγάπη. Οι εικόνες έχουν πάντα υποστηρικτικό ρόλο, να ξεκουράσουν τα παιδιά από την ανάγνωση, γεμίζοντας τα μάτια τους χρώματα, ανάλογα με την περίσταση.
Μαίρη Β.
Διαβάστε επίσης:
